Autosomalnie dominująca wielotorbielowatość nerek (ang. autosomal dominant polycystic kidney disease, ADPKD) to najczęstsza uwarunkowana genetycznie choroba nerek, występująca w populacji ogólnej z częstością około 1:1000, co pozwala szacować, że w naszym kraju żyje z nią kilkadziesiąt tysięcy osób. U dużego odsetka pacjentów prowadzi ona w wieku dorosłym, zwykle w szóstej lub siódmej dekadzie życia, do schyłkowej niewydolności nerek, wymagającej dializoterapii lub przeszczepienia nerki. Dodatkowo, pacjenci mają objawy ze strony układu krążenia (u większości nadciśnienie tętnicze, u ok. 10% tętniaki tętnic wewnątrzczaszkowych), torbiele w innych narządach (zwykle wątroba, trzustka, śledziona) i inne, rzadsze objawy [1]. Spośród powikłań metabolicznych choroby warto wymienić nadwagę (u 1/3 chorych) lub otyłość (u 16% pacjentów), zaburzenia gospodarki węglowodanowej (u niemal 1/3 pacjentów), włącznie z cukrzycą (u 2% pacjentów przed i u 25% pacjentów po przeszczepieniu nerki), zaburzenia gospodarki lipidowej (u ponad 1/3 pacjentów) oraz podwyższone stężenie kwasu moczowego we krwi (u ponad połowy chorych) [2]. Zgodnie z obowiązującymi zaleceniami, chorzy z ADPKD wymagają opieki wielokierunkowej, której elementem jest dieta [3, 4, 5]. Poniżej przedstawiono aktualne poglądy na temat żywienia w ADPKD.

czytaj dalej