Narodowe Centrum Edukacji Żywieniowej logo
Wyszukiwarka
Dystrybucja tkanki tłuszczowej. Lepsze jabłko czy gruszka?

Dystrybucja tkanki tłuszczowej. Lepsze jabłko czy gruszka?

Otyłość typu jabłko

Otyłość typu brzusznego zlokalizowana jest w okolicach brzucha, a tłuszcz, który otacza narządy wewnętrzne – płuca, wątrobę, serce – pogarsza ich wydolność i funkcjonowanie. Ten typ otłuszczenia jest szczególnie niebezpieczny, gdyż może prowadzić do chorób metabolicznych, nadciśnienia tętniczego, chorób układu krążenia oraz cukrzycy.

Tłuszcz na brzuchu w połączeniu z nadciśnieniem albo cukrzycą znacznie zwiększa ryzyko powikłań chorób sercowo-naczyniowych i może prowadzić do zawału serca oraz udaru mózgu.

Sylwetka osoby z tym typem otłuszczenia charakteryzuje się zaokrąglonymi ramionami, szeroką klatką piersiową (biustem większych rozmiarów), brakiem zarysowanej talii oraz szczupłymi kończynami dolnymi.

Otłuszczenie typu „jabłko” częściej spotykane jest u mężczyzn, zaś u kobiet najczęściej  występuje w okresie menopauzalnym.

 

Otyłość typu gruszka

Typ otłuszczenia „gruszka” charakteryzuje się nadmiarem tkanki tłuszczowej w okolicy pośladków, bioder i ud. Osoba o takim typie dystrybucji charakteryzuje się szerokimi biodrami, dużą pupą, rozbudowanymi łydkami. Brzuch jest płaski, a biust mniejszych rozmiarów. Ten rodzaj otyłości najczęściej dotyczy kobiet.

Wykazano, iż otłuszczenie typu „gruszka” nie jest tak niebezpieczne jak typu brzusznego, jednak jego występowanie może przyczynić się do pojawiania się żylaków, zwyrodnień układu kostno-stawowego kończyn dolnych oraz schorzeń dróg żółciowych.

 

Jak rozpoznać typ otyłości

Odpowiednie rozpoznanie typu, który posiadamy pomaga ustalić, jakie grożą nam choroby. Rodzaj swojej otyłości możemy zweryfikować samodzielnie w domu. W tym celu potrzebny nam jest zwykły centymetr krawiecki. Poprzez dwa pomiary, które wykonamy, obliczymy wskaźnik WHR (stosunek obwodu talii do obwodu bioder).

Interpretacja wyniku pomoże ustalić nam czy posiadamy otyłość typu „jabłko” bądź typu „gruszka”.

 

Mierzenie otyłości krok po kroku

  • obwód talii mierzymy w połowie odległości pomiędzy ostatnim żebrem a górnym brzegiem grzebienia kości biodrowej,
  • obwód bioder mierzymy na pośladkach w miejscu największej wypukłości.

Przy obu pomiarach musimy zachować wyprostowaną postawę ciała oraz złączone stopy. Następnie dzielimy wynik obwodu talii przez wynik obwodu bioder.

 

Jak interpretować wynik WHR?

Jeżeli wynik WHR jest większy bądź równy 0,8 u kobiet lub większy lub równy 1,0
u mężczyzn oznacza to, że osoba ma otyłość brzuszną – czyli androidalną (typu „jabłko”).

Natomiast jeżeli wynik WHR jest mniejszy u kobiet niż 0,8 oraz mniejszy niż 1,0 u mężczyzn, wówczas występuje u tych osób otyłość pośladkowo udowa – czyli gynoidalna (typu „gruszka”).

Przy czym najbliżej idealnym proporcjom są sylwetki o współczynniku wskaźnika WHR 0,7.

Otyłość brzuszna może być również identyfikowana poza wskaźnikiem WHR poprzez sam pomiar obwodu talii. Jej występowanie stwierdza się, gdy obwód talii u mężczyzn przekracza 102 cm, a u kobiet 88 cm. Jeżeli nasz wynik przekracza podane wartości, wówczas należy pomyśleć o zastosowaniu zdrowej, racjonalnej diety i zwiększeniu swojej aktywności fizycznej.

Obserwuje się, że niekorzystny typ dystrybucji tkanki tłuszczowej występuje częściej u osób o niedostatecznej aktywności fizycznej. Potwierdzają to m.in. badania przeprowadzone w 2017 r. w Warszawie wśród 120 kobiet, gdzie 60 z nich stanowiły studentki aktywne fizycznie – które zdeklarowały 150 minut aktywności ruchowej o umiarkowanej aktywności fizycznej tygodniowo (z kierunku wychowanie fizyczne) – oraz 60 studentek nieaktywnych fizycznie – które takiej aktywności nie deklarowały (kierunek humanistyczny). Otłuszczenie androidalne zaobserwowano u 75% studentek nieaktywnych, podczas gdy u kobiet aktywnych wynosił on 38,3 %.

Wyniki badań obrazują jak ważna jest aktywność fizyczna, która ma korzystny wpływ  na utrzymanie prawidłowej masy, a także samodzielne jej monitorowanie oraz stosowanie wskaźnika WHR, który podpowiada nam, aby w razie konieczności zadbać o jej zredukowanie.

Należy pamiętać, że otyłość jest chorobą przewlekłą, która nie tylko zaburza komfort naszego życia, ale konsekwencje jej występowania są niebezpieczne dla zdrowia. Dlatego ważnym jest, aby pamiętać, że każdy zrzucony przez nas kilogram zmniejsza ryzyko występowania uciążliwych dolegliwości.

1. Kopiczko A., Bogucka O.: Dystrybucja tkanki tłuszczowej oraz rozkład wskaźnika względnej masy ciała u młodych kobiet o zróżnicowanym poziomie aktywności fizycznej. Probl Hig Epidemiol; 2018. 99(1): 64-68.

2. Nowacka N.: Metody oceny sposobu żywienia i stanu odżywienia, Journal of NutriLife, 2012, 06, ISSN:2300-8938. [online] [przeglądany: 7 czerwca 2018]. Dostępny w: www.NutriLife.pl/index.php?art=34

3. Ross R, Janssen I. Physical activity, total and regional obesity: dose-response considerations. Med Sci Sports Exerc 2001, 33(suppl 6): S521-S527.

4. Waist Circumference and Waist-Hip Ratio. Report of WHO Consultation, Geneva 8-11 December 2008. WHO, Geneva 2011. [online] [przeglądany: 15 listopada 2017]. Dostępny w: http://apps.who.int/iris/bitstream/10665/44583/1/9789241501491_eng.pdf.

 

Siatki centylowe, czyli ocena rozwoju fizycznego i stanu odżywienia dziecka

Siatki centylowe, czyli ocena rozwoju fizycznego i stanu odżywienia dziecka

Najlepszą metodą oceny rozwoju fizycznego i stanu odżywienia dzieci są siatki centylowe, które powinni znać wszyscy rodzice. Są to dane w formie wykresu, który pozwala na sprawdzenie, czy nasze dziecko rozwija się prawidłowo na tle grupy zdrowych rówieśników.

Dzieci z tego samego rocznika mogą znacznie różnić się między sobą pod względem wymiarów, kształtu, proporcji. Różnice te są odbiciem wielu czynników dziedzicznych i środowiskowych, które oddziałują na wzrastające dziecko. Rozwój każdego dziecka przebiega w sposób indywidualny.

 

Co to są siatki centylowe i do czego służą?

Siatki centylowe znajdują się na końcu książeczki zdrowia dziecka, są również ogólnie dostępne na stronach internetowych. Tworzone są osobno dla chłopców i dziewcząt. Osobne siatki zostały stworzone również dla dzieci z różnymi chorobami genetycznymi, np. z zespołem Downa.

W każdym kraju dzieci rozwijają się inaczej, dlatego tworzy się siatki na podstawie lokalnych statystyk, które są regularnie uaktualniane. Warto więc sprawdzić, czy znaleziona przez nas w Internecie siatka dotyczy polskich dzieci, a nie np. amerykańskich.

Różnice występują również w różnych miastach. W naszym kraju stosuje się siatki centylowe dzieci warszawskich opracowane przez Iwonę Palczewską i Zofię Niedźwiecką w Instytucie Matki i Dziecka. Zostały one uznane za standard i to z nich powinniśmy korzystać.

Utworzono również tzw. mini-siatki centylowe dla niemowląt. Wiek podawany w nich jest w miesiącach, a wysokość ciała zmieniono na długość, ponieważ małych dzieci nie można zmierzyć tak samo jak dzieci starsze. Jeżeli nasze dziecko urodziło się jako wcześniak, to powinniśmy korzystać z jeszcze innych wykresów, które uwzględniają różnice w rozwoju w porównaniu z dziećmi urodzonymi w terminie.

 

Jak wyglądają siatki centylowe?

Na linii poziomej znajduje się wiek dziecka, zaś na linii pionowej parametr, który sprawdzamy. Najczęściej diagnozujemy wysokość ciała (bądź długość), masę ciała oraz wskaźnik względnej masy ciała wobec wysokości (BMI – Body Mass Index). Aby obliczyć ten wskaźnik masę ciała w kilogramach dzielimy przez kwadrat wysokości ciała podanej w metrach (masa [kg]/wysokość [m]2). Dodatkowo na wykresie zaznaczone są linie krzywe, centyle – 3%, 10%, 25%, 50%, 75%, 97%. Linie te pokazują nam, jaki procent dzieci (chłopców lub dziewczynek) w całej zbadanej populacji w określonym wieku osiąga taką samą lub mniejszą/większą wartość np. masy ciała, wysokości ciała, wskaźnika BMI. Obszary pomiędzy krzywymi nazywają się kanałami centylowymi.

 

Jak korzystać z siatek centylowych?

Aby samodzielnie skorzystać z odpowiedniej siatki centylowej musimy znać masę i wysokość ciała dziecka, odszukać odpowiednią siatkę dla chłopca lub dziewczynki i nanieść te dane na wykres. Na linii poziomej znajdujemy wiek naszego dziecka, natomiast na linii pionowej z lewej strony wartość parametru, który sprawdzamy. Następnie wyznaczamy punkt, w miejscu przecięcia dwóch linii.

Indywidualna krzywa rozwoju fizycznego powstaje przez połączenie naniesionych na siatkę wyników kolejnych pomiarów. Najlepiej nanosić je w odstępach półrocznych na te same wykresy, przez zobrazujemy linię rozwojową wybranej cechy naszego dziecka.

Wyniki, które znajdą się pomiędzy 3 a 97 centylem mieszczą się w zakresie tzw. szerokiej normy. Jeżeli nasze dziecko znajduje się na 50 centylu, oznacza to, że jego cecha jest taka, jak średnia jej wartość w populacji. Wyniki, które są wyższe (powyżej 97), bądź niższe (poniżej 3 centyla) wymagają konsultacji z lekarzem.

Konsultacji wymaga również sytuacja, gdy istnieje rozbieżność w usytuowaniu punktu przecięcia o dwa kanały wyżej lub niżej między dwoma cechami.

 

Jak interpretować wyniki z siatki centylowej?

Jeżeli wysokość ciała mieści się poniżej 10 centyla, dziecko może okazać się niskorosłe. Wpływ na taki stan może mieć wolniejsze tempo wzrastania – późniejsze dojrzewanie, zaburzenia hormonalne (niedobory hormonu wzrostu), przewlekła choroba bądź niedobory żywieniowe (nieodpowiednia ilość i jakość pokarmu). Gdy wzrost naszego dziecka mieści się powyżej 97 centyla, problem może leżeć w wysokorosłości. Może to być spowodowane występowaniem pewnych zaburzeń genetycznych, zaburzeń metabolicznych, zaburzeń hormonalnych lub może wynikać z prostego faktu, iż dziecko ma bardzo wysokich rodziców.

W przypadku niedowagi dziecka, jego wskaźnik BMI znajduje się poniżej 3 centyla dla danej płci i wieku. Nadmierną masę ciała stwierdza się wtedy, gdy BMI dziecka znajduje się na równi lub powyżej 90 centyla, a poniżej 97. Natomiast otyłość – gdy dziecko plasuje się na 97 centylu lub powyżej niego. 

Niedowaga lub nadmierna masa ciała w stosunku do wieku, może skutkować ryzykiem wystąpienia zaburzeń odżywienia.

Bardzo ważne jest wczesne wykrywanie przez rodziców zaburzeń odżywiania. Pozwala to uniknąć wielu niepożądanych skutków, takich jak choroby przewlekłe, nadciśnienie tętnicze, zaburzenia psychospołeczne czy poczucie niskiej wartości.

Nie należy się niepokoić, jeżeli krzywa rozwoju dziecka przebiega poniżej bądź powyżej średniej wartości na wykresie. Ważne, aby przyrosty wartości danej cechy przebiegały harmonijnie.

 

Siatki centylowe – wyznacznik stanu zdrowia dziecka

Ocena dynamiki rozwoju dziecka jest czułym wyznacznikiem jego stanu zdrowia. Daje rodzicom możliwość sprawdzenia i wykrycia odchyleń od normy, co ma znaczenie w zapobieganiu i leczeniu licznych stanów chorobowych dziecka.

Siatki centylowe są narzędziem diagnostycznym, które pozwala na długookresową ocenę zmian określonych parametrów naszego dziecka. Aby wiedzieć, czy nasze dziecko rozwija się harmonijnie, trzeba sprawdzać w określonych odstępach czasowych, czy jest w tym samym lub sąsiednim kanale centylowym co przy poprzednim badaniu.

 

Konsultacja z pediatrą jest wskazana, jeżeli masa ciała „przeskakuje” kilka centyli w górę lub w dół lub gdy masa ciała i wysokość znajdują się na przeciwnych końcach wykresu (np. wysokość w okolicy 97 centyla, a masa wokół 3 centyla). Lekarz zleci odpowiednie badania w celu sprawdzenia, czy taki stan nie jest związany z zaburzeniami hormonalnymi lub z chorobą, która ma na to wpływ.

Jeżeli krzywa rozwoju indywidualnego dziecka wznosi się systematycznie, świadczy to o proporcjonalnym i harmonijnym rozwoju – przyroście wysokości i masy ciała – i odpowiednim żywieniu – dostarczaniu odpowiedniej dawki energii (kalorii).

 

  1. Charzewska J., Kopiczko A., Bieńko N., Pastuszak A., Przewodnik do ćwiczeń z antropologii, cz. 1, AWF Warszawa, 2017,
  2. Palczewska I. Niedźwiecka Z.: Siatki centylowe do oceny rozwoju somatycznego dzieci i młodzieży. Instytut Matki i Dziecka, Warszawa 1999,
  3. Palczewska I., Niedźwiecka Z.: Wskaźniki rozwoju somatycznego dzieci i młodzieży warszawskiej. Medycyna wieku rozwojowego, t. V, nr 2, Suplement l. Instytut Matki i Dziecka. Warszawa 2001,
  4. Palczewska I., 2007, na podstawie danych źródłowych  z : Palczewska I., Niedźwiecka Z.: Wskaźniki rozwoju somatycznego dzieci i młodzieży warszawskiej, Medycyna wieku rozwojowego 2001, 5: 2.

 

 

Krzywica. Jak dbać o zdrowe kości naszych dzieci?

Krzywica. Jak dbać o zdrowe kości naszych dzieci?

Powinniśmy dbać o kości naszych dzieci już od pierwszych miesięcy życia. Prawidłowy ich rozwój jest niezwykle ważny – nasz szkielet stanowi podporę dla całego organizmu, zapewnia prawidłową postawę ciała oraz możliwość poruszania się.

Rozwój szkieletu u dzieci jest najbardziej intensywny w pierwszych trzech latach życia. W tym czasie kości zmieniają grubość i długość. Zwiększeniu ulega również ich gęstość oraz stopień uwapnienia (zawartość wapnia w tkance kostnej).

Krzywica i jej objawy

Krzywica jest chorobą ogólnoustrojową, która polega na nieprawidłowej mineralizacji kości, co jest konsekwencją niedoboru witaminy D3, wapnia lub fosforanów. Skutkiem tych niedoborów są deformacje kości (stają się one rozmiękczone, delikatne, podatne na złamania).

Objawami krzywicy u dzieci mogą być miękka i spłaszczona potylica (tylna część główki dziecka). powiększenie ciemiączek i opóźnienie ich zarastania, pogrubienie żeber na granicy połączenia chrząstki z kością (tzw. różaniec krzywiczy), deformacje klatki piersiowej (np. dzwonowata klatka piersiowa, kurza klatka piersiowa), pogrubienie nasad kości rąk (tzw. bransolety krzywicze), skrzywienia kręgosłupa – garb krzywiczy, skrzywienia kończyn dolnych, kolana koślawe lub szpotawe, zniekształcenia miednicy, płaskostopie. U dzieci zaobserwować można drażliwość i niepokój, pocenie się główki niemowlęcia podczas karmienia, skłonność do zaparć, silny zapach moczu przypominający zapach amoniaku.

Ogólnoustrojowe objawy krzywicy to opóźnienie wzrostu, opóźnienie wyrzynania się zębów i ich podatność na próchnicę, tężyczka oraz obniżona odporność na zakażenia.

Rola witaminy D i innych czynników

Jedną z najczęstszych przyczyn krzywicy jest niedobór witaminy D – spowodowany zarówno niewłaściwą dietą, jak i niewystarczającą ekspozycją na słońce – i związane z tym zaburzenia gospodarki wapniowo-fosforowej. Witamina D ułatwia wchłanianie wapnia i fosforu – dwóch pierwiastków, które są budulcami zębów i kości, Wapń i fosfor w niewielkich ilościach występują też we krwi oraz pozostałych komórkach. Wapń jest tu ważny m.in. dla właściwej pracy mięśni czy przepływu bodźców nerwowych.

Oprócz niedoboru witaminy D, innymi czynnikami sprzyjającymi rozwojowi krzywicy u dzieci są nieprawidłowe żywienie, np. niewłaściwy stosunek wapnia do fosforu w diecie, słabe nasłonecznienie (np. strefa klimatyczna z niewielką ilością słonecznych dni, urbanizacja, niewychodzenie z dzieckiem na spacer), wcześniactwo (dzieci urodzone przedwcześnie mają mniejszy zapas witaminy D zgromadzonej przed porodem).

Dowiedz się więcej: Czym skorupka za młodu…

Skuteczna profilaktyka to warunek mocnych zdrowych kości

Niedobory witaminy D najczęściej stwierdza się u wcześniaków, bliźniąt oraz dzieci z bardzo dużą masą w wieku niemowlęcym. Częściej narażone są na nią również dzieci urodzone późną jesienią, zimą, wczesną wiosną. Dzieci te mają mniejsze zapasy witaminy D, ponieważ jej ilość, która dociera do płodu z organizmu matki może być niewystarczająca.

Leczenie i profilaktyka krzywicy

W celu prawidłowego rozwoju kości naszych dzieci nie możemy zapominać o dostarczaniu im odpowiedniej ilości witaminy D oraz wapnia. Leczenie krzywicy polega na podawaniu dziecku witaminy D w odpowiednich, ustalonych przez lekarza dawkach. Należy przy tym pamiętać, by w diecie nie zabrakło tłuszczów, gdyż witamina ta rozpuszcza się właśnie w tłuszczach, które są niezbędne do jej wchłaniania przez organizm.

Zdaniem ekspertów dzieci od 1 do 18 roku życia wymagają dodatkowej dawki witaminy D z produktów wzbogaconych. Dzieci, które skończą 2 lata, powinny spożywać więcej mleka i przetworów mlecznych. W celu urozmaicenia diety warto pamiętać, iż jednej szklance mleka (240 mg wapnia) odpowiadają np. szklanka kefiru, maślanki, mały jogurt lub dwa plasterki żółtego sera.

Bardzo ważne nasłonecznienie

Pamiętajmy również o przebywaniu dzieci na słońcu. Każda minuta kąpieli słonecznych może mieć zbawienne skutki, pod warunkiem, że przynajmniej część ciała dziecka nie jest zasłonięta ubraniem i nie posmarowana kremem z filtrem UV. Dziecko powinno przebywać latem na słońcu przynajmniej 30 minut dziennie przed godziną 11 i po 14.

Pediatrzy ostrzegają – niedobór w diecie dzieci witaminy D i unikanie przebywania na słońcu powodują, że po raz trzeci w ciągu ostatnich 100 lat pojawia się w Europie krzywica.

  1. Jankowski A.: Kompendium pediatrii praktycznej, Cornetis, Wrocław 2010.
  2. Kawalec W., Kubicka K.: Pediatria, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2006.
  3. Płudowski P., D. Thacher T., N. Zakharovav I., Czech-Kowalska J., Konstantynowicz J.: Krzywica niedoborowa – aktualne spojrzenie na epidemiologię, leczenie i zapobieganie, Postępy Nauk Medycznych, Warszawa 2016.
  4. Polskie zalecenia dotyczące profilaktyki niedoborów witaminy D (opracowane przez zespół ekspertów).: Perinatologia, Neonatologia i Ginekologia, t. 2, z. 4, str. 245-249, Warszawa 2009.