Takie uczucia jak rozpacz i przerażenie, które wyrażają się, na przykład, w pytaniach „co teraz będzie?”, „czy dziecko wyzdrowieje?”, są całkowicie uzasadnione w sytuacji zagrożenia zdrowia i życia dziecka, ale ważne jest, aby rodzice z konsekwencją wspierali realizację wszystkich, proponowanych form leczenia. Jeśli więc specjalista zaproponuje rodzicom uczestniczenie w terapii rodzinnej, to nierozsądne jest złoszczenie się i szukanie dla dziecka terapii indywidualnej w myśl zasady: „to on ma problem, a nie my”, pokazując tym samym dziecku, że taką pomoc traktują bardziej jako karę, a nie jako wsparcie. Złość jest naturalna w przypadku stresu wywołanego chorobą i trzeba sobie pozwolić na jej wyrażanie. Niemniej sposób, w jaki się to robi będzie bardzo istotny, na przykład taki: „jestem zła, że tak się stało”, „jestem niezadowolona z ostatniego spotkania z lekarzem, bo mam wrażenie, że leki zbyt wolno działają”.

Często konieczność kontaktu z lekarzem psychiatrą budzi u rodziców i opiekunów lęk. Rodzice wstydzą się i nie chcą przyjąć do wiadomości, że dziecko cierpi na zaburzenia psychiczne, które ciągle jeszcze zbyt często, kojarzone są z dziwacznością i odrzuceniem. Najdłużej jak mogą odwlekają wizytę u lekarza, aby nie usłyszeć potwierdzenia swoich przeczuć i diagnozy. Ten mechanizm zaprzeczenia chorobie jest bardzo niebezpieczny, ponieważ utrudnia skorzystanie z różnych form działań terapeutycznych i wydłuża proces zdrowienia. A leczenie zaburzeń depresyjnych u dzieci i młodzieży wymaga kompleksowego podejścia – różnych form terapii (indywidualnej, grupowej, rodzinnej), warsztatów dla rodziców, psychoedukacji ale też w zależności od wskazań lekarza – farmakologii. Niezwykle ważna jest także pomoc rodziców, mającą na celu wspieranie dziecka i zapewnienie mu odpowiedniej opieki.

Warto też zacząć od najprostszych rzeczy: na przykład rozmowy. Ale raczej dialogu z dzieckiem, a nie monologu – „kazania”. Zamiast pytań konfrontacyjnych typu „co się z tobą dzieje?”, lepiej powiedzieć: „jak mogę ci pomóc?”, „chciałabym zrozumieć, co spowodowało, że zaczęłaś…”, „wiem, że jest ci trudno, porozmawiajmy – może razem łatwiej coś wymyślimy”. Istnieje szansa, że wielokrotnie zachęcane dziecko do rozmowy, powoli podejmie dialog i spróbuje wyjaśnić co przeżywa.

Rodzice mogą też pomagać dzieciom w najprostszych, domowych czynnościach (szczególnie na początku choroby) i rozwiązywaniu codziennych problemów. Dobrze, aby nie mieli wygórowanych oczekiwań, co do czasu wychodzenia z choroby. Nie powinni też nic wymuszać, ale jednocześnie nie mogą „odpuszczać” dziecku.

Rodzice muszą wiedzieć, że chore dziecko boi się ujawniać swoje myśli i przeżycia. Najczęściej  ma przekonanie, że i tak nikt go nie zrozumie, a jeszcze może przy okazji zareagować śmiechem czy odrzuceniem. Dlatego często zmaga się samo z trudnymi dla siebie uczuciami, próbując je stłumić. Kiedy jednak któreś z nich, na przykład, gniew – ujawni się na zewnątrz – doświadczają poczucia winy, że sprawiło rodzicowi przykrość. Jedyne, co rodzice mogą zrobić w takiej sytuacji, to wykazać zrozumienie dla tych sprzecznych zachowań i odejść od kar, pretensji czy obrażania się. Taka postawa przyniesie ulgę dziecku, pomoże w rozładowaniu trudnych sytuacji, pojawiającego się napięcia i wpłynie pozytywnie na proces zdrowienia.

Jeśli tylko będzie to możliwe, warto delikatnie i z wyczuciem, zachęcać dziecko do aktywności fizycznej. Kiedy doświadcza się obniżonego nastroju, trudno zmobilizować się do ćwiczeń. Ale właśnie to, może dość szybko poprawić samopoczucie naszego dziecka.

Potwierdzają to badania – autorzy meta analizy (3147 artykułów) wskazali na pozytywny wpływ oddziaływania ćwiczeń fizycznych na zmniejszenie objawów depresji u młodzieży.

Rola rodziców w powrocie dziecka do zdrowia jest bardzo ważna. Zrozumienie dla trudności dziecka, otoczenie go troskliwą opieką i okazywanie  miłości, sprawi, że będzie mu łatwiej mierzyć się z chorobą. Przyspieszy także jego powrót do zdrowia.

Czytaj także:

Depresja – choroba nie tylko dorosłych

Podejrzewasz u siebie depresję? Możesz sobie pomóc!