Narodowe Centrum Edukacji Żywieniowej logo
Wyszukiwarka
Dietetyczne sposoby na Helicobacter pylori

Dietetyczne sposoby na Helicobacter pylori

To właśnie H. pylori może być jedną z przyczyn zapalenia błony śluzowej żołądka, choroby wrzodowej żołądka/dwunastnicy, rzadziej raka żołądka czy niedokrwistości z niedoboru żelaza. Objawowa i potwierdzona klinicznie infekcja H. pylori wymaga leczenia antybiotykami i lekami obniżającymi kwasowość soku żołądkowego. Problemem jest jednak oporność bakterii na część antybiotyków stosowanych do tej pory w terapii, a także efekty uboczne leczenia takie jak biegunka, nudności czy zaburzenia smaku. Dlatego też poszukiwane są inne metody zmniejszania zakażenia H. pylori, a jako jedną z nich wskazuje się wykorzystywanie antybakteryjnego potencjału naturalnych substancji obecnych w codziennej diecie.

Infekcja Helicobacter pylori – co jej sprzyja, a co przed nią chroni

Dane dotyczące wpływu sposobu żywienia i wybranych elementów stylu życia na zakażenie H.pylori nie są jednoznaczne. Niektóre badania wskazują, że produkty słone, konserwowe, wędzone, mięsne zwiększają ryzyko infekcji H. pylori, podczas gdy w innych nie udowodniono związku między spożywaniem żywności konserwowej a zakażeniem. W kilku badaniach potwierdzono też, że palenie papierosów zwiększa ryzyko infekcji H. pylori, zaś alkohol nie ma wpływu. Z kolei wysokie spożycie warzyw i owoców jest określane jako czynnik chroniący przed zakażeniem. Przestrzeganie zasad higieny również może zmniejszyć ryzyko zakażenia. Dotyczy to nie tylko higieny osobistej ale także higieny związanej z konsumpcją, np. dokładne mycie surowych warzyw i owoców przed spożyciem.

Dieta w Helicobacter pylori

Niektóre składniki żywności mogą działać bakteriostatycznie i bakteriobójczo na H.pylori co potwierdzono w badaniach przeprowadzonych zarówno w warunkach laboratoryjnych, jak i u ludzi, i zwierząt. Wśród tych substancji można wymienić polifenole, izotiocyjaniany, olejki eteryczne czy laktoferynę. Niektóre z nich mogą np.  hamować aktywności ureazy – enzymu, dzięki któremu bakteria jest w stanie przetrwać w bardzo kwaśnym środowisku żołądka, inne utrudniają przyczepność H.pylorii do śluzówki żołądka. Dodatkowo niektóre produkty mogą działać np. poprzez swoją wysoką osmolarność. Warto więc w codziennym jadłospisie uwzględnić produkty zawierające wymienione składniki zwłaszcza, że często produkty te są powszechnie dostępne i łatwe do wkomponowania w codzienny jadłospis. Zatem jakie to produkty?

  • Owoce jagodowe: truskawki, maliny, jagody, jeżyny, borówka amerykańska, żurawina zawierają polifenole wykazujące silną aktywność bakteriostatyczną nawet wobec szczepów H. pylori opornych na klarytromycynę czyli jeden z antybiotyków stosowanych w zwalczaniu zakażenia tą bakerią. W jednym zbadań przeprowadzonych z podwójnie ślepą próbą potwierdzono, że regularne picie soku żurawinowego może hamować zakażenie H. pylori, a efekt ten obserwowano przy spożywaniu 250 ml soku dziennie już po 35 dniach.
  • Warzywa kapustne m.in. kapusta, kalafior, brokuł, kalarepa, brukselka czy rzepa zawierają izotiocyjaniany o właściwościach antynowotworowych. W wieloletnim badaniu dużej populacji chińskiej wykazano, że u osób o wyższym stężeniu metabolitów izotiocyjanianów w moczu ryzyko raka żołądka było niższe co wiązano m.in. z ich baktriobójczym działaniem wobec H. pylori. W innym badaniu stwierdzono, że spożywanie 70 g kiełków brokuła dziennie przez osoby z potwierdzonym zakażeniem H. pylori znacząco osłabiało kolonizację tej bakterii i co ważne badani nie uskarżali się na żadne dolegliwości po spożywaniu kiełków.
  • Mleko i wybrane przetwory mleczne – mleko zawiera laktoferynę, białko o właściwościach antybakteryjnych. W metaanalizie kilku badań dotyczących zwalczania zakażenia H. pylorii (eradykacji) wykazano, że laktoferyna z mleka krowiego zwiększała liczbę skutecznych eradykacji oraz zmniejszała efekty uboczne farmakoterapii. Wspomagająco w trakcie leczenia antybiotykami można również uwzględnić jogurty, kefiry zawierające probiotyki.
  • Miody – w badaniach laboratoryjnych potwierdzono, że wykazują one działanie bakteriostatyczne wobec H. pylori i hamują aktywność ureazy. W jednym z badań przeprowadzonym wśród osób z objawami dyspeptycznymi zaobserwowano, że u tych którzy spożywali miód przynajmniej jednego dnia w tygodniu istotnie rzadziej stwierdzano zakażenie H.pylori w porównaniu do tych, którzy miód jadali rzadziej.
  • Zielona herbata – zawiera katechiny silne hamujące działanie ureazy. W badaniach na zwierzętach wykazano, że stężenie katechin występujące w naparze z zielonej herbaty jest wystarczające by hamować rozwój H.pylori w błonie śluzowej żołądka. Niektóre badania obserwacyjne wskazują na rzadsze występowanie zakażenia H.pylori wśród osób pijących zieloną/czarną herbatę co najmniej jeden dzień w tygodniu w porównaniu do pijących te napoje rzadziej.
  • Zioła i przyprawy – cynamon, imbir, kardamon, kolendra, rozmaryn, majeranek, oregano, cząber, szałwia, mięta, bazylia, lebiodka, anyż czy kminek zawierają olejki eteryczne o działaniu silnie hamującym wzrost H. pylori.

Potencjalnie terapeutycznie mogą działać także czosnek, owoce dzikiej róży, lukrecja, nierafinowana oliwa z oliwek czy olej z nasion czarnej porzeczki.

Probiotyki

Zgodnie z najnowszymi wytycznymi grupy roboczej Polskiego Towarzystwa Gastroenterologii, w czasie terapii eradykacyjnej zaleca się stosowanie probiotyków. Do probiotyków o udokumentowanym działaniu zwiększającym skuteczność eradykacji H. pylori należą określone szczepy Lactobacillus spp. i Bifidobacterium. Wykazano, że Lactobacillus spp. (L. reuteri DSM17648) i Saccharomyces boulardii poprawiają skuteczność eradykacji i zmniejszają częstość działań niepożądanych.

Podsumowując, należy przestrzegać ogólnych zasad zdrowego żywienia. Przy nasilonych objawach dyspeptycznych warto stosować dietę lekkostrawną i ograniczyć spożycie tych produktów, które nasilają dolegliwości co bywa osobniczo zmienne. Warto też, przy założeniu, że będą dobrze tolerowane, uwzględnić w codziennym jadłospisie opisane wyżej produkty o potencjalnym działaniu hamującym aktywność H. pylori.

Piśmiennictwo

  1. Jaroń K., Pietrzak A., Daniluk J. i wsp. Diagnostic and therapeutic recommendationson Helicobacter pylori infection. Recommendations of the Working Group of the Polish Society of Gastroenterology. Gastroenterology Rev. 2023; 18: 225-248.
  2. Tacikowski T., Bawa S., Gajewska D. et al.: Current prevalence of Helicobacter pylori infection in patients with dyspepsia treated in Warsaw, Poland. Gastroenterology Rev. 2017, 12 (2): 135–139.
  3. Hołubiuk Ł., Imiela J.: Diet and Helicobacter pylori infection. Gastroenterology Rev. 2016, 11 (3): 150–154.
  4. Mhaskar R.S., Ricardo I., Azliyati A. et al.: Assessment of risk factors of Helicobacter pylori infection and peptic ulcer disease. J Glob Infect Dis. 2013, 5: 60–67.
  5. Zhang L., Ma J., Pan K., et al. Efficacy of cranberry juice on Helicobacter pylori infection: a double-blind, randomized placebo-controlled trial. Helicobacter 2005, 10: 139-145.
  6. Yanaka A., Fahey J.W., Fukumoto A. et al. Dietary sulforaphane-rich broccoli sprouts reduce colonization and attenuate gastritis in Helicobacter pylori-infected mice and humans. Cancer Prev Res (Phila). 2009, 2: 353-360.
  7. Sachdeva A., Nagpal J.: Meta-analysis: efficacy of bovine lactoferrin in Helicobacter pylori eradication. Aliment Pharmacol Ther 2009, 29: 720-30.
  8. Song H-Y., Zhou L., Liu D-Y. et al.: What roles do probiotics play in the eradication of Helicobacter pylori? Current knowledge and ongoing research. Gastroenterol Res Pract. 2018, https://doi.org/10.1155/2018/9379480
  9. Boyanova L., Iliewa J., Gergova G. et al.: Honey and green/black tea consumption may reduce the risk of Helicobacter pylori infection. Diagn Microbiol Infect Dis. 2015; 82: 85-86.
  10. Tomas M., Pietrzak W., Nowak R.: Substancje pochodzenia naturalnego w walce z zakażeniami Helicobacter pylori. Post Fitoter. 2012, 1: 22-27.
  11. Keenan J.I., Salm N., Hampton M.B. et al.: Individual and combined effects of foods on Helicobacter pylori growth. Phytother. Res. 2010, 24: 1229–1233.
  12. Monno R., De Laurentiis V., Trerotoli P. et al.: Helicobacter pylori infection: association with dietary habits and socioeconomic conditions. Clin Res Hepatol Gastroenterol. 2019, https://doi.org/10.1016/j.clinre.2018.10.002
Otyłość a choroba refluksowa przełyku

Otyłość a choroba refluksowa przełyku

Na czym polega choroba refluksowa przełyku

Choroba refluksowa przełyku jest schorzeniem górnej części przewodu pokarmowego, które jest następstwem patologicznego refluksu czyli zarzucania kwaśnej treści żołądkowej do przełyku, co może (choć nie musi) skutkować zapaleniem błony śluzowej przełyku. Zgaga oraz regurgitacje (cofanie kwaśnej treści żołądka do gardła, a nawet jamy ustnej) są klasycznymi objawami tej choroby. Chorobę refluksową można podejrzewać, gdy objawy te występują 2 razy w tygodniu lub częściej lub gdy występują rzadziej, ale znacząco wpływają na pogorszenie jakości życia. Choroba może się również manifestować innymi objawami, m.in. odbijaniem, nudnościami, nie-sercowymi bólami w klatce piersiowej, problemami z połykaniem, chronicznym kaszlem czy chrypką. Nieleczona choroba może prowadzić do groźnych powikłań, takich jak krwawienia z przewodu pokarmowego czy zmiany przednowotworowe przełyku. Stąd też uporczywe czy długotrwałe wymienione objawy powinny skłonić do wizyty u lekarza.

Szacuje się, że w Polsce u co trzeciego dorosłego z dolegliwościami brzusznymi objawy te mogą być związane z chorobą refluksową przełyku.

 

Czynniki ryzyka choroby refluksowej przełyku

Jest wiele czynników ryzyka tej choroby. Wśród nich można wymienić takie, na które nie mamy wpływu oraz takie, które możemy zmieniać. Do pierwszej grupy należą wiek (wraz z wiekiem rośnie ryzyko wystąpienia choroby), płeć (kobiety z Ameryki Południowej i Środkowego Wschodu są bardziej narażone na wystąpienie choroby niż mężczyźni, takiej zależności nie zaobserwowano u kobiet europejskich i z Ameryki Północnej), rasa (przedstawiciele rasy kaukaskiej są bardziej narażeni na wystąpienie zapalenia czy zmian przednowotworowych przełyku) oraz czynniki genetyczne (sugerują to badania na bliźniętach). W grupie drugiej można wymienić szeroko pojęty styl życia – sposób odżywiania i aktywność ruchową, które mają wpływ m.in. na masę ciała, stosowanie używek (palenie tytoniu, alkohol), ilość i jakość snu, stres.

 

Otyłość a choroba refluksowa przełyku

Otyłość zwiększa ryzyko wystąpienia zarówno objawów choroby refluksowej przełyku, jak również zmian przednowotworowych i nowotworowych przełyku. Osoby otyłe są o ponad 1,5 razy bardziej narażone na wystąpienie objawów chorobowych niż osoby zdrowe i niemal 2,5-krotnie bardziej narażone na wystąpienie nowotworu gruczołowego przełyku.

Jednocześnie zaobserwowano, że u osób, które schudły (ich wskaźnik masy ciała, czyli BMI, zmniejszył się o 3,5kg/m2) znacząco wzrastało prawdopodobieństwo ustąpienia objawów choroby refluksowej przełyku (nawet 2,5-krotnie). Zwłaszcza zmniejszenie otyłości brzusznej wykazywało ten pozytywny efekt. Otyłość brzuszna niemal dwukrotnie zwiększa ryzyko wystąpienia refluksowego zapalenia przełyku, a im więcej tkanki tłuszczowej w obrębie jamy brzusznej, tym ryzyko to jest większe.

Otyłość najczęściej jest skutkiem zaburzenia równowagi energetycznej organizmu wywołanej nadmiernym spożywaniem kalorii w stosunku do potrzeb i/lub braku aktywności ruchowej. Dlatego na związek pomiędzy otyłością a chorobą refluksową przełyku i jej powikłaniami może wpływać także sposób żywienia i aktywność fizyczna. Spożycie niektórych produktów, np. tłustych, czekolady czy napojów gazowanych (w tym słodkich) może sprzyjać objawom choroby refluksowej przełyku, a osoby z nadwagą lub otyłością mogą takie produkty spożywać regularniej niż osoby o prawidłowej masie ciała.

Na podstawie badań przekrojowych trudno jednak jednoznacznie ustalić istotny związek między spożywaniem tych produktów w codziennej diecie a objawami choroby i otyłością ponieważ wiele osób z objawami choroby refluksowej przełyku samodzielnie, w sposób intuicyjny, rezygnuje z ich spożywania. Wyniki niektórych badań sugerują jednak związek między spożywaniem wybranych produktów a występowaniem objawów choroby refluksowej przełyku. Stwierdzono np. niewielki związek między występowaniem objawów chorobowych a dietą ubogą w warzywa i owoce oraz błonnik, a obfitującą w słodycze i tłuszcz. Taki sposób żywienia można też uznać za sprzyjający nadmiernej masie ciała. W jednym z badań interwencyjnych wykazano, że zmniejszenie masy ciała średnio o 13 kg w ciągu pół roku spowodowało całkowite ustąpienie objawów choroby refluksowej przełyku u 65% uczestników badania, zaś częściowe – u 16%.  

 

Leczenie choroby refluksowej przełyku

Terapia choroby refluksowej przełyku uwzględnia zarówno stosowanie odpowiednich leków, jak również pewne zmiany stylu życia. Zgodnie z wytycznymi ACG (American College of Gastroenterology) za jedną ze skutecznych niefarmakologicznych metod leczenia choroby uznano zmniejszenie masy ciała, które jest silnie rekomendowane osobom z nadwagą lub otyłością. Inne to: uniesienie wezgłowia łóżka zalecane zwłaszcza chorym ze zgagą nocną oraz unikanie późnego spożywania posiłków – ostatni posiłek powinien być jedzony 2-3 godziny przed snem. Rezygnację z jedzenia określonych produktów (potrawy pikantne, czekolada, kawa, cytrusy, napoje gazowane)  zaleca się w indywidualnych przypadkach gdy chory „widzi” związek między spożywaniem produktu, a występowaniem objawów chorobowych.

  1. Stepaniak U., Micek A.,Waśkiewicz A. i wsp.: Prevalence of general and abdominal obesity and overweight among adults in Poland. Results of the WOBASZ II study (2013–2014) and comparison with the WOBASZ study (2003–2005). Pol Arch Med Wewn; 2016. 126(9): 662-671.
  2. https://www.who.int/en/news-room/fact-sheets/detail/obesity-and-overweight
  3. Vakil N., van Zanten S., Kahrilas P. i wsp.: The monteral definition and clasification of gastroesophageal reflux disease: a global evidence-based consensus. Am J Gastroenterol; 2006. 101:1900-1920.
  4. Ziółkowski B.A., Pacholec A., Kudlicka M. i wsp.: Prevalence of abdominal symptoms in the Polish population. Przegl Gastroenetrol; 2012. 7(1): 20-25.
  5. Richter J.E., Rubenstein J.H.: Presentation and epidemiology of gastroesophageal reflux disease. Gastroenterol; 2018. 154 (2): 267-276.
  6. Eusebi L.H., Ratnakumaran R., Yuan Y. i wsp.: Global prevalence of, and risk factors for gastro-oesopageal reflux symptoms: a meta-analysis. Gut; 2018. 67(3): 430-440.
  7. Singh S., Sharma A.N., Murad M.H. i wsp.: Central adiposity is associated with increased risk of gastroesophageal infalmation, metaplasia and adenocarcinoma: a systematic review and meta-analysis. Clin Gastroenterol Hepatol; 2013. 11: 1399-1412.
  8. Ness-Jensen E., Hveem K., El-Serag H. i wsp.: Lifestyle intervention in gastroesophageal reflux disease. Clin Gastroenterol Hepatol; 2016. 14: 175-182.
  9. Nam S.Y., Choi I.J., Ryu K.H. i wsp.: Abdominal visceral adipose tissue volume is associated with increased risk of erosive esophagitis in men and women. Gastroenterology; 2010.139: 1902-1911.
  10. Ness-Jensen E., Hveem K., El-Serag H. i wsp.: Lifestyle intervention in gastroesophageal reflux disease. Clin Gastroenterol Hepatol; 2016. 14: 175-182.
  11. Kaltenbach T., Crockett S., Gerson L.B.: Are lifestyle measures effective in patients with gastroesophageal reflux disease? An evidence-based approach. Arch Intern Med; 2006. 166:965-971.
  12. Zheng Z., Nordenstedt H., Pedersen N.L. i wsp.: Lifestyle factors and risk for symptomatic gastroesophageal reflux in monozygotic twins. Gastorenterology; 2007. 132: 87-95.
  13. Nocon M., Labenz J., Willich S.N.: Lifestyle factors and symptoms of gastro-oesophageal reflux – a population-based study. Aliment Pharmacol Ther; 2006. 23: 169-174.
  14. El-Serag H., Satia J., Rabeneck L.: Dietary intake and the risk of gastroesophageal reflux disease: a cross sectional study in volunteers. Gut; 2005. 54: 11–17.
  15. Nilsson M., Johnsen R., Ye W. i wsp.: Lifestyle related risk factors in the aetiology of gastro-oesophageal reflux. Gut; 2004. 53: 1730-1735.
  16. Singh M., Lee J., Gupta N. i wsp.: Weight loss can lead to resolution of gastroesophageal reflux disease symptoms: a prospective intervention trial. Obesity (Silver Spring); 2013. 21: 284-290.
  17. Katz P.O., Gerson L.B., Vela M.F.: Guidelines for the diagnosis and management of gastroesophageal reflux disease. Am J Gastroenterol; 2013. 108: 308-328.
  18.  Talar-Wojnarowska R., Gąsiorowska A., Małecka-Panas E.: Chroba refluksowa przełyku [w] Interna Szczeklika. Podręcznik chorób wewnętrznych 2014. Gajewski P. (red.), Medycyna Praktyczna. Kraków;.2014: 894-898.