Narodowe Centrum Edukacji Żywieniowej logo
Wyszukiwarka
Jak jemy, czyli nasze style jedzenia

Jak jemy, czyli nasze style jedzenia

Jedzenie jako rodzaj określonych zachowań

Na początku warto zaznaczyć, że spożywanie pokarmów jest to rodzaj zachowania. Decyzja o realizacji go może być przez nas podjęta w dwojaki sposób:

  • Refleksyjnie. W tym przypadku świadomie wybieramy nasze posiłki i przekąski zwracając uwagę na walory smakowe, estetykę potrawy oraz jej wartości odżywcze.
  • Bezrefleksyjnie.  W takich sytuacjach decyzję o zjedzeniu podejmujemy na podstawie naszych zwyczajów bądź nawyków (codziennie po przebudzeniu piję kawę i nie zastanawiam się dlaczego ją pije) lub pod wpływem impulsu ( to ciasto wygląda pysznie- muszę je zjeść). W zachowaniach bezrefleksyjnych działamy w sposób zautomatyzowany, często nie zastanawiając się nad tym co i po co robimy.

Sposób w jaki podejmujemy decyzję o zjedzeniu posiłku czy przekąski jest bardzo ważny. Dzięki niemu możemy kontrolować spożycie pokarmów ale też ich ilość i jakość. Ma on również ścisły związek ze stylami naszego jedzenia.

Style jedzenia – czym są?

Według Grażyny Wieczorkowskiej-Wierzbińskiej autorki książki „Psychologiczne ograniczenia”  style jedzenia pokazują sposoby jedzenia, które zostały wykształcone przez każdego z nas na przestrzeni lat i są dla nas typowe.  Style określają jakie produkty do spożycia wybieramy, w jaki sposób je przyrządzamy oraz w jakich porach jemy. Prezentowane przez nas style można zawrzeć na pewnego rodzaju kontinuum.

Obecnie wyróżniamy dwa główne style jedzenia:

  1. Styl punktowy
  2. Styl przedziałowy

Osoby, dla których charakterystyczny jest punktowy styl jedzenia wyznają konkretne reguły, dotyczące tego co oraz kiedy można zjeść. Wyznaczają one ścisłe pory posiłków, których przestrzegają, planują co dokładnie zjedzą, wybierają produkty o określonych standardach.  Nie lubią zmieniać swojego jadłospisu lub rezygnować z określonych posiłków na rzecz innych. Osoby takie mają ściśle określony jadłospis, wiedzą jakie produkty mogą zjeść na śniadanie i w sytuacjach kiedy w lodówce brakuje danego produktu, wolą nie jeść wcale niż zamienić go na coś innego. Reprezentanci tego stylu raczej nie przekąszą batona na przystanku lub nie odgrzeją wczorajszego makaronu tylko dlatego, że są głodne, a  w ich zasięgu nie ma nic innego.  Wolą poczekać i zjeść to co zaplanowały.

Styl przedziałowy jest przeciwieństwem stylu punktowego. Charakteryzuje on osoby, które nie mają określonych pór posiłków, jedzą to na co w danej chwili mają ochotę. Bez problemu mogą jeść w drodze do domu, na ulicy, podczas spaceru. Jeżeli są głodne zazwyczaj spożywają to co akurat mają pod ręką. Zupa pomidorowa na śniadanie? Dlaczego nie, jeżeli nic innego nie ma w lodówce.

Styl przedziałowy rozpatruje się na czterech wymiarach, dotyczących rodzaju motywacji, jaka sprawia, że sięgamy po pożywienie.

Pierwszy z nich mówi o motywacji zmysłowej vs  związanej z uczuciem sytości. Osoby, które sięgają po pokarm tylko po to by zaspokoić głód często nie biorą pod uwagę jakości jedzenia i jego walorów smakowych. Chodzi tylko o to by poczuć się najedzonym. Osoby te wybierają zazwyczaj jedzenie, które w danym momencie jest dla nich dostępne i atrakcyjne cenowo, ale niekoniecznie  jest zdrowe.  Na drugim biegunie znajdują się osoby, dla których jedzenie ma być przede wszystkim przyjemnością dla zmysłów.  Będą one wybierały produkty o bogatym smaku i dobrze wyglądające. Przedstawiciele grupy motywowanej zmysłowo zdecydowanie mniejszą wagę przywiązują do ceny potrawy czy produktu, tutaj na pierwszym miejscu są doznania smakowe.

Czy, wiesz, że…

  • jedzenie motywowane zmysłowo może sprzyjać większej świadomości tego, co spożywamy, pod warunkiem, że mamy wiedzę z zakresu żywienia,
  • jedzenie motywowane zmysłowo może być związane z utrzymaniem większej kontroli nad ilością spożywanych pokarmów.

Drugi wymiar odnosi się do motywacji zewnętrznej vs wewnętrznej. Z jedzeniem zewnętrznym spotkamy się gdy osoba zaczyna jeść pod wpływem dostępności pożywienia, nawet w momencie gdy niedawno zjadła posiłek. Osoby takie często na widok lubianych przez siebie produktów ( np. słodyczy czy smakołyków) nie mogą się powstrzymać, jedzą automatycznie i bezrefleksyjnie, przez co nie kontrolują ilości spożywanych przez siebie porcji. W czasach nieograniczonej dostępności do pożywienia, jedzenie zewnętrzne może okazać się niebezpieczne. Na ulicach coraz częściej spotykamy kawiarnie oraz restauracje fast- foodowe, które kuszą nas szybkim, smacznym, ale niekoniecznie zdrowym jedzeniem w coraz większych porcjach. Jedzenie wewnętrzne stoi w opozycji do jedzenia zewnętrznego. Tutaj wyzwalaczem, który sprawia, że sięgamy po jedzenie jest poczucie głodu.

Kolejny wymiar opisuje regularność spożywania posiłków i określany jest jako rytmiczność jedzenia.  Chodzi tutaj o to na ile regularnie spożywamy posiłki w ciągu dnia, czy udaje nam się nie podjadać i jeść 4- 5 posiłków dziennie. Osoby, które charakteryzują się rytmicznym podejściem do jedzenia jedzą porcje podobnej wielkości, w jednakowych odstępach czasu. Codziennie pilnują również, aby liczba posiłków była taka sama. Osoby z drugiego bieguna jedzą wówczas, gdy mają na to ochotę, nie pilnują czasu między kolejnymi posiłkami, zdarza im się nie jeść śniadania, a za to spożywać posiłki czy przekąski późno w nocy.

Czy wiesz, że….

  • nieregularne spożywanie posiłków może być przyczyną wzrostu oporności na insulinę oraz prowadzić do wzrostu cholesterolu LDL, który przyczynia się do chorób serca, nawet u ludzi szczupłych.
  • rytmiczne jedzenie jest bardzo ważne przy stosowaniu diet odchudzających. Taki typ jedzenia chroni nas przed niepohamowanymi napadami głodu.  

Ostatnim wymiarem przedziałowości jedzenia jest jedzenie emocjonalne.  W tym przypadku emocje wpływają na regulację poziomu łaknienia. U każdego przebiega ona inaczej. Jedni pod wpływem stresu jedzą mniej niż zazwyczaj, inni potrafią zajadać stres. Często jemy ponieważ się nudzimy, jesteśmy zmęczeni, bądź czujemy się smutni.

Czy wiesz, że..

  • Jedzenie emocjonalne jest niebezpieczne u osób, które mają trudności w rozpoznawaniu odczuwanych emocji (cierpią na tzw. aleksytymię). Doświadczając różnych emocji nie są w stanie ich zidentyfikować. Wiedzą, że coś się z nimi dzieje, ale nie wiedzą co jest tego źródłem. Dlatego sięgają po jedzenie, aby zmniejszyć dyskomfort.
  • Jedzenie emocjonalne często wiąże się z brakiem regularności w przyjmowaniu pokarmów, ponieważ to nie pora, a emocje są wyzwalaczem sięgania po jedzenie.

Warto znać swój styl jedzenia

Warto pamiętać, że style jedzenia nie określają naszego sposobu spożywania pokarmów w  sposób binarny. Jest to pewnego rodzaju kontinuum. Każdy z nas ma swój styl jedzenia, który mieści się na skali punktowość vs przedziałowość. Osoby bliżej przedziałowego stylu jedzenia charakteryzują się większą elastycznością odnośnie czasu i sposobu jedzenia, a  to wiąże się z mniejszą kontrolą procesu jedzenia. Osoby, które jedzą punktowo mają sztywne reguły postępowania i  wykazują się większą kontrolą nad spożywaniem pokarmów. Warto wiedzieć do jakiego stylu jedzenia jest  nam bliżej. Dzięki temu będziemy mogli bardziej skutecznie modyfikować i zastępować swoje niewłaściwe nawyki żywieniowe.

  1. Juruć, A. Wierusz-Wysocka, B. Bogdański, P. (2011) Psychologiczne aspekty jedzenia i nadmiernej masy ciała. Farmacja Współczesna. 4: 119- 126. [przeglądany: 26 września 2018 r.]  Dostępny w: http://docplayer.pl/5158175-Psychologiczne-aspekty-jedzenia-i-nadmiernej-masy-ciala-psychological-aspects-of-food-and-overweight.html
  2. Wieczorkowska – Wierzbińska G., Psychologiczne ograniczenia. Warszawa; 2011. [przeglądany: 26 września 2018 r.]
Jestem zmotywowany, czyli jaki?

Jestem zmotywowany, czyli jaki?

Pojęcie motywacji jest powszechnie używane w komunikacji i w pracy z osobami potrzebującymi pomocy. Jednak czy wiemy co dokładnie oznacza ten termin?

 

Co to jest motywacja? 

Motywację definiuje się jako stan gotowości do podjęcia określonego działania, który dyktowany jest zaspokojeniem pewnej potrzeby. Nieco odmienne wyjaśnienie tego pojęcia proponują w swojej książce Miller i Rollnick, którzy motywację przedstawiają, nie jako samą gotowość do działania, ale jako proces interpersonalny, będący skutkiem interakcji między ludźmi. Definicja ta zakłada zatem, że motywacja sama w sobie nie wychodzi z wnętrza człowieka, nie jest też człowiekowi dana na stałe. Jest stanem nabytym, na który wpływają (wzmacniają lub obniżają go) interakcje z innymi. Oznacza to, że jeżeli w danym momencie wcale nie jesteśmy zmotywowani do czegoś, to kontakt z drugim człowiekiem może z nas tę motywację wydobyć. Ponadto, według Millera i Rollnicka motywacja to proces dosyć złożony i opieranie go na samej gotowości jest dużym uproszczeniem. Zakładają oni, że aby zaistniała motywacja potrzebne są trzy kluczowe czynniki, które występują w jednym czasie i wzajemnie na siebie oddziałują.

 

Z czego składa się motywacja?

Abyśmy mogli mówić o procesie motywacji, muszą zaistnieć trzy niezbędne czynniki:

  • chęć
  • ufność
  • gotowość

 

Chęć oznacza nic innego jak ważność zmiany, czyli określa czy dana zmiana jest dla nas istotna, czy nie. Wydaje się to być bardzo zrozumiałe. Jeżeli na czymś nam zależy, czyli coś ma dla nas dużą ważność, łatwiej nam będzie ponieść pewne koszty, ograniczenia i wyrzeczenia, aby przeprowadzić zmianę i osiągnąć zamierzony cel.

Tą składową motywacji można również rozumieć jako rozbieżność pomiędzy stanem obecnym, a tym do czego dążymy. Im ta rozbieżność jest większa, tym stan obecny zaczyna nam coraz bardziej przeszkadzać, irytować i męczyć, a to sprawia, że zdecydowanie chętniej rozpoczniemy zmianę niż w sytuacji, kiedy obecna sytuacja jest dla nas komfortowa i nam nie przeszkadza.

Ufność wydaje się być najważniejszym, a zarazem najbardziej trudnym dla nas do osiągnięcia komponentem motywacji. Rozumiana jest jako nasza wiara w to, że jesteśmy w stanie przeprowadzić zmianę i osiągnąć zamierzony cel. Załóżmy, że chcemy ograniczyć jedzenie słodyczy. Jeżeli nie wierzymy w to, że jesteśmy w stanie to zrobić, mała jest szansa na osiągnięcie celu. Poczucie ufności zależy od stopnia naszej samoskuteczności, która zwiększa prawdopodobieństwo osiągniecia zmiany. Jeżeli chcesz ograniczyć spożywanie słodyczy, jednak w głowie pojawia Ci się myśl “Chciałbym, ale chyba mi się nie uda”, to znak, że zanim zabierzesz się za realizację wyznaczonego planu musisz popracować nad swoją ufnością.

Gotowość. Gdy zmianę zaczynamy słowami „od jutra przestaję jeść słodycze” oznacza to, że NIE jesteśmy jeszcze na nią gotowi. Możemy chcieć tej zmiany i wierzyć w jej powodzenie, ale brak gotowości poskutkuje tym, że będziemy odkładali ją w czasie i oszukiwali siebie oraz innych. To samo jest w sytuacji gdy w naszej głowie pojawiają się myśli „chcę to zrobić, ale jeszcze nie teraz”. Jest to wyraźny sygnał, że tym momencie małe są szanse na osiągnięcie sukcesu.

Po czym więc poznać, że jesteśmy gotowi na przeprowadzenie zmiany? Gotowością wykazujemy się wtedy, gdy działania ku zmianie wprowadzamy od razu i  chcemy rozpocząć je jak najszybciej.

Oczywiście trzy wyżej wymienione komponenty motywacji są ściśle ze sobą powiązane i wzajemnie na siebie oddziałują. Brak lub niedostateczny poziom jednego z nich sprawi, że motywacja będzie niekompletna i niewystarczająca do tego, aby wprowadzić działania ku zmianie. Trudno sobie przecież wyobrazić osiągnięcie celu u osoby, która ma w sobie gotowość i chęć, a nie wierzy w powodzenie zmiany.

 

Dlatego przed rozpoczęciem działania warto zadać sobie trzy weryfikujące pytania:

  1. Czy chcę przeprowadzić zmianę?
  2. Czy wierzę, że mi się uda?
  3. Czy jestem gotowy do przeprowadzenia zmiany?

Jeżeli wszystkie odpowiedzi  brzmią „tak”, to znak, że mamy duże szanse na osiągnięcie zamierzonego celu.

 

Zmotywowany – czyli jaki?

Wielu z nas motywacja kojarzy się tylko z samą gotowością do zmiany. Pomijamy  równe ważne aspekty takie jak: chęć oraz poczucie ufności, a także cały aspekt interpersonalny, który wg Millera i Rollnicka ma znaczący wpływ na pojawienie się motywacji.

Zmotywowani jesteśmy wówczas gdy w jednym czasie chcemy zmiany, wierzymy w jej powodzenie i jesteśmy gotowi do tego, aby od razu wprowadzić ją w życie. Jeżeli któryś z tych czynników nie występuje, warto zastanowić się który to z nich, już na samym początku. Czy w tym momencie nie chcemy zmiany, nie wierzymy w swoją skuteczność, czy nie jesteśmy przygotowani na wdrożenie nowych zachowań. To bardzo ważna informacja, dzięki której, możemy dalej badać na co należy zwrócić uwagę w naszym procesie motywacyjnym. Aby to zrobić spróbujmy poszukać odpowiedzi na pytanie: Co sprawia, że:

  • w tym momencie nie chcę zmiany?
  • wierzę, że jestem w stanie jej dokonać?
  • nie jestem gotowy przyjąć zmiany?

 

Ta wiedza pozwoli nam znaleźć powód i przyczynę braku lub niewystarczającego poziomu jednej ze składowych motywacji. Jeżeli jesteśmy już świadomi zakłóceń w procesie motywacyjnym, kolejnym etapem rozważań może być zadanie sobie pytania „Co musi się stać lub czego potrzebuję, aby chcieć zmiany, wierzyć w nią i być na nią gotowy”. Odpowiedź sprawi, że dowiemy się co jest konieczne w naszym przypadku do tego, aby motywacja do konkretnej zmiany pojawiła się oraz czy nasze potrzeby do osiągniecia stanu motywacji są realne do spełnienia.

Zaprezentowany wyżej model to jedna z form obserwacji siebie, która może okazać się pomocna przy ocenie naszej zdolności do wprowadzenia konkretnej zmiany. Pozwala ona nam wychwycić, czy rzeczywiście jesteśmy zmotywowani do tego co zakładamy i czy dana zmiana w tym momencie jest dla nas realna do wykonania.

  1. Miller W.R., Rollnick S., Wywiad Motywujący. Jak przygotować ludzi do zmiany, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego. Kraków; 2010.
  2. Miller W.R., Rollnick S., Wywiad Motywujący. Jak przygotować ludzi do zmiany, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego. Kraków; 2010.
  3. W. Szewczuk (red.) Słownik psychologiczny. Wiedza Powszechna. Warszawa; 1985.
Pregoreksja jako jedno z zaburzeń odżywiania w ciąży – jak rozpoznać i leczyć?

Pregoreksja jako jedno z zaburzeń odżywiania w ciąży – jak rozpoznać i leczyć?

Jak rozpoznać pregoreksję lub inne zaburzenia odżywiania podczas ciąży?

Objawy zaburzeń odżywiania i pregoreksji są bardzo trudne do rozpoznania u kobiet w ciąży. Często bardzo skrupulatnie ukrywają one swoje działania związane z odchudzaniem i pilnowaniem prawidłowej masy ciała. Strach przed przytyciem oraz potrzeba utrzymania szczupłej sylwetki jest u nich tak silna, że często kobiety te są przekonane o słuszności swoich postępowań.

Jednak pewne zachowania oraz symptomy mogą świadczyć o niedostosowanych wzorcach żywieniowych i powinny zaniepokoić osoby z otoczenia przyszłej mamy.

 

Pregoreksja – na co warto zwrócić uwagę?

  1. Niechęć do jedzenia posiłków wspólnie z rodziną. Kobiety z zaburzeniami odżywiania ukrywają to, że nie jedzą. Przy wspólnych posiłkach często stosują wymówki oraz wyrażają niechęć do jedzenia, wolą jeść w samotności.
  2. Ciągłe uwagi na temat swojego wyglądu. To, że sylwetka kobiety w ciąży zmienia się w sposób radykalny nie jest niczym odkrywczym. Jednak warto obserwować jak dana kobieta sobie z tym radzi. Jeżeli często wspomina o tym, że będzie gruba i nieatrakcyjna, to może być to sygnał, że nie radzi sobie ze zmianą swojego  wyglądu.
  3. Stosowanie restrykcyjnej diety. W ciąży bardzo ważne jest zdrowe odżywianie. W tym okresie nie może być mowy o głodzeniu się czy stosowaniu restrykcyjnych diet odchudzających. Jeżeli przyszła mama ciągle liczy spożywane kalorie, może to być znak do niepokoju.
  4. Częste picie kawy i stosowanie środków przeczyszczających. Kawa nawet zbożowa (dozwolona w ciąży) daje poczucie sytości, opóźnia głód i działa moczopędnie, a środki przeczyszczające przyspieszają oczyszczanie organizmu. Dlatego jeśli zauważymy wzmożone picie kawy (częstsze niż sprzed ciąży) lub przyjmowanie leków, które nie są zalecone przez lekarza, warto się temu przyjrzeć i w porę zareagować.
  5. Częste wymioty. Jest to jeden z podstawowych i powszechnych objawów samej ciąży. Jednak w niektórych przypadkach częste wymioty mogą zwiastować inne problemy – zwłaszcza jeśli występują w późniejszym okresie ciąży,  tj po pierwszym trymestrze.
  6. Brak przyrostu masy ciała.  Kobieta, która przed ciążą miała prawidłową masę ciała (jej wskaźnik BMI wynosił od 18,5 do 24,9) podczas ciąży powinna przytyć od 11,5 do 16 kg, kobieta z niedowagą (BMI poniżej 18,5) od 12,5 kg nawet do 18 kg. Najmniej masa ciała wzrasta w I trymestrze, zaś w II i III wartości te zwiększają się. Jeżeli przyrost masy ciała jest mały lub nie występuje w ogóle, warto powiedzieć o tym lekarzowi prowadzącemu.
  7.  Ukrywanie ciąży. Kobiety cierpiące na pregoreksje lub inne zaburzenia odżywiana często mają trudności z zaakceptowaniem transformacji jakie przechodzi ich ciało podczas ciąży. Stosunkowo szybki przyrost masy ciała i zmiana wyglądu mogą sprawiać, że przyszłe mamy będą wstydziły się nowych kilogramów oraz zwiększania własnej objętości. Dlatego mogą chcieć ukrywać ciążę i nie pokazywać swojego brzucha. Jeżeli zauważymy takie zachowania u kobiety warto z nią porozmawiać i delikatnie powiedzieć jej o naszych spostrzeżeniach. 

 

Objawy pregoreksji i innych zaburzeń odżywiania są bardzo trudne do zdiagnozowania, ponieważ wiele z nich (wymioty, niechęć do jedzenia, zmiana smaków, zmiana nawyków żywieniowych, przyrost masy ciała) są kwestią indywidualną i zależą też od samego procesu i specyfiki ciąży oraz uwarunkowań biologicznych i genetycznych przyszłej mamy. Często zdarza się, że kobiecie zmienia się smak, zmieniają się ulubione potrawy, jada ona o innych porach dnia, a nawet w nocy.  Dlatego przy obserwacjach warto być bardzo ostrożnym w wyciąganiu wniosków i przede wszystkim brać pod uwagę to, jaka kobieta była i jak odżywiała się przed ciążą.

 

Co zrobić gdy zauważymy objawy pregoreksji?

Ciąża jest bardzo ważnym i szczególnym czasem dla kobiety. To nie tylko okres oczekiwania przyjścia na świat upragnionego dziecka, ale także zmaganie się z wieloma trudnościami i zmianami (zmiany hormonalne, zmiany w wyglądzie) jakie niesie sama ciąża i jej rozwój. Dlatego bardzo ważna jest obserwacja przyszłej mamy oraz zapewnienie jej wsparcia i prawidłowej opieki. Jeżeli  występują u niej  zachowania, które zaczynają nas niepokoić, warto już na początku bardzo delikatnie powiedzieć jej o tym i wyrazić swoją troskę.

Musimy też pamiętać, że jeżeli kobieta rzeczywiście wykazuje objawy pregoreksji może nie chcieć z nami o tym rozmawiać a nawet zamknąć się w sobie. To całkiem normalne i naturalne zachowanie w takiej sytuacji. Dzieje się tak, ponieważ zaczynamy poruszać temat drażliwy, temat tabu, który jest nieprzyjemny, ale też trudny do wyjawienia. Jeżeli spotkamy się z taką reakcją – dajmy czas przyszłej mamie i nie naciskamy na nią. Po prostu wróćmy do rozmowy po pewnym okresie i jeszcze raz spokojnie, z życzliwością wyraźmy nasz niepokój. Gdy nasze rozmowy nie pomagają, w trosce o dziecko i mamę, warto porozmawiać z lekarzem prowadzącym ciążę. Będzie on wiedział jak sprawdzić nasze obawy oraz gdzie dalej pokierować pacjentkę.

 

Jak leczy się pregoreksję?

Leczenie zaburzeń odżywiania w ciąży, w tym pregoreksji, do łatwych nie należy. Ponieważ nie do końca wiemy jakie są ich przyczyny, nie można tu zastosować terapii przyczynowej. Jednak wiadomo już, że w takich przypadkach potrzebna jest opieka interdyscyplinarna – ginekologa, położnika, dietetyka i psychologa. Leczenie i pomoc powinny rozpocząć się skrupulatnym wywiadem medycznym i żywieniowym, a w późniejszym etapie powinny opierać się na trzech filarach:

  • Filar dietetyczny. Obejmuje pracę z dietetykiem, który ustala zgodnie z zapotrzebowaniem odpowiednio zbilansowaną i dostosowaną dietę. Pokazuje on również normy przyrostu masy ciała podczas ciąży oraz przedstawia  naturalne procesy zbijania masy ciała po ciąży (np. opowiada o odchudzającym „skutku ubocznym laktacji”)
  • Filar psychologiczny. Zawiera pracę z psychologiem lub psychodietetykiem. Konsultacje opierają się na udzielaniu wsparcia oraz pracy nad adaptacją do szybko zmieniającego się obrazu własnego ciała, akceptacji stanu obecnego oraz radzenia sobie w sytuacjach załamania.
  • Filar psychoedukacyjny. Może być prowadzony przez psychologa, dietetyka czy ginekologa. Skupia się na edukacji wyjaśniającej dlaczego wzrost masy ciała u kobiety w ciąży jest tak ważny i istotny dla prawidłowego rozwoju jej dziecka oraz pokazuje jego epizodyczny, tymczasowy charakter.

 

Model leczenia zaburzeń odżywiania w ciąży musi być wieloaspektowy oraz indywidualnie dopasowany do każdej z kobiet. Uwzględniając te czynniki tworzymy  realną szansę na pożądane efekty oraz ochronę przyszłej mamy i dziecka przed poważnymi komplikacjami zdrowotnymi.

 

Czytaj więcej:

Pregoreksja jako jedno z zaburzeń odżywiania w ciąży – jak wygląda w teorii, mgr Paulina Pawełczyk

  1. Ehemke vel Emczyńska E, Babelska K, Czeronogrodzka- Senczyna A,: Znaczenie poradnictwa dietetycznego w prewencji ciąży. Nowiny Lekarskie; 2012. 81: 273- 280.
  2. Mathieu J.:What is pregorexia. Journal of the American Dietetic Association; 2009. 976-979.
  3. Pieczykolan A, Flis E, Bień A, Zaburzenia odżywiania, a ciąża. [online]. [przeglądany: 14 września 2018 r.] Dostępny w: http://www.pzp.umed.wroc.pl/pdf/2017/7/3/223.pdf
  4. Piszczatowska E., Krajewska- Kułak.: Pregoreksja – anoreksja kobiet ciężarnych. Pediatr. Med. Rodz.; 2017. 13(3): 363-367.
  5. Sullivan S, red: Siobain O’donnell:  I’m not fat, I’m pregnant: an examination of the prevalence and causation of pregorexia in Ireland, 11-15 [online]. [przeglądany: 19 września 2018 r.] Dostępny w: https://esource.dbs.ie/bitstream/handle/10788/137/ba_sullivan_shirley_2010.pdf?sequence=1&isAllowed=y
Pregoreksja jako jedno z zaburzeń odżywiania w ciąży – jak wygląda w teorii?

Pregoreksja jako jedno z zaburzeń odżywiania w ciąży – jak wygląda w teorii?

Co wiemy o pregoreksji?

Pregoreksja to jedno z zaburzeń odżywiania, które dotyka kobiety w ciąży, inaczej nazywana jest anoreksją ciążową. Po raz pierwszy usłyszeliśmy o niej w 2008 r. w Stanach Zjednoczonych. Początkowo termin ten zastosowany został w literaturze popularnonaukowej, a z czasem stał się przedmiotem pierwszych badań naukowych.

Pomimo braku badań populacyjnych, które pokazałyby dokładnie częstość występowania pregoreksji, warto zwrócić uwagę na badanie z 2013 roku, które przygląda się temu tematowi.

Interesujące są również wyniki dużo mniejszego, polskiego badania z tego samego roku. Autorzy również metodą kwestionariuszową przebadali 45 kobiet spodziewających się dziecka. 38% z nich deklarowało, że odchudzały się podczas ciąży.

Przytoczone powyżej dane pokazują, że sytuacja może okazać się dosyć poważna, dlatego nie można bagatelizować tego zjawiska.

 

Moda na szczupłą sylwetkę jedną z przyczyn zaburzeń odżywiania w ciąży

Choć wyżej wymienione stwierdzenie może wydawać się nieco kontrowersyjne, to takie doniesienia możemy spotkać w dostępnych artykułach naukowych poświęconych temu tematowi. W tekstach opisujących pregoreksję nie ma jednoznacznych danych wskazujących na konkretne przyczyny tego zaburzenia. Jednak istnieją pewne hipotezy i wyodrębnione grupy ryzyka.

 

Przyczyny pregoreksji możemy podzielić na :

  • psychologiczne,
  • społeczne.

 

Do przyczyn z grupy psychologicznej zalicza się między innymi zmieniający się w radykalnym tempie wygląd ciała kobiety, z którym nie może sobie ona poradzić. Przyczyn wystąpienia pregoreksji upatruje się również w zaburzeniach odżywiania jakich kobieta doświadczała przed ciążą. Już dziś wiadomo, że kobiety posiadające nieodpowiednie wzorce żywieniowe w młodości znajdują się w grupie wysokiego ryzyka. Warto również nadmienić, że ciąża sama w sobie nie może stać się przyczyną wystąpienia zaburzeń odżywiania oraz pregoreksji. Może jedynie pełnić rolę tak zwanego wyzwalacza, czyli stać się podłożem do ujawnienia objawów.

 

Przyczyn społecznych należy szukać w obecnych trendach wykreowanych przez otoczenie i media społecznościowe. Tutaj dużą rolę odgrywa Facebook i Instagram oraz presja społeczna na ekstremalnie szybki powrót do formy sprzed ciąży. Obecnie obserwujemy kobiety- celebrytki, które manifestują nienaganną sylwetkę zaraz po porodzie. Kobiety, które chcą dorównać „standardom” gotowe są zrobić wiele, aby jak najmniej przytyć podczas ciąży. W grupie ryzyka są również kobiety, wykonujące zawód, w którym szczupła i atrakcyjna sylwetka stanowi dużą wartość, jak np. modelki, piosenkarki, blogerki modowe.

 

Pregoreksja jakie niesie zagrożenia?

Obecnie wiadomo już, że choroba ta może być poważnym zagrożeniem zarówno dla kobiety w ciąży, jak i dla nienarodzonego dziecka. Zagrożenia te związane są w dużej mierze z ogromnymi niedoborami składników odżywczych, mineralnych i witamin jakie powstają  wskutek niedożywienia, głodzenia się oraz stosowania środków przeczyszczających.

 

Zagrożenia dla matki w ciąży:

  • nadciśnienie tętnicze,
  • ryzyko poronienia,
  • ryzyko przedwczesnego porodu,
  • ryzyko wystąpienia depresji poporodowej,
  • ryzyko konieczności wykonania cesarskiego cięcia,
  • późniejsze problemy z laktacją.

 

Zagrożenia dla dziecka:

  • niska masa urodzeniowa,
  • niski wynik w skali APGAR,
  • ryzyko wystąpienia wad rozwojowych oraz niedorozwoju narządów i organów.

 

Jak widać wszystkie komplikacje powstające na skutek pregoreksji są poważnym zagrożeniem dla rozwoju prawidłowej ciąży. Mogą też narażać zdrowie, a nawet życie nienarodzonego dziecka. Dlatego tak ważne jest szybkie rozpoznanie objawów i podjęcie leczenia.

 

Niepokojące symptomy, czyli na co warto zwrócić uwagę

Objawy samej pregoreksji są trudne do zdiagnozowania. Możemy je obserwować zarówno w zachowaniu i nastroju przyszłej mamy, jak i w zmianach dotyczących nawyków żywieniowych i diety. Warto pamiętać, że w grupie wysokiego ryzyka są kobiety, które przed ciążą doświadczały jakichkolwiek symptomów zaburzeń odżywiania.

Za objawy pregoreksji uznaje się:

  1. Stosowanie restrykcyjnych diet i głodzenie się.
  2. Wykonywanie ciężkich, nieodpowiednich dla kobiet w ciąży treningów.
  3. Częste kontrolowanie masy ciała.
  4. Przyjmowanie środków moczopędnych i przeczyszczających.

 

Jeżeli któryś z powyższych objawów zostanie przez nas zauważony u kobiety w ciąży, najlepiej zgłosić się do jej lekarza prowadzącego i opowiedzieć o tym, co nas niepokoi.  

 

Podsumowanie

Pregoreksja i inne zaburzenia odżywiania u kobiet w ciąży mogą nieść realne zagrożenie zarówno dla matki i przebiegu ciąży oraz być powodem problemów zdrowotnych u dziecka. Warto znać specyfikę tej choroby, aby móc jak najszybciej zareagować. Ponieważ wiadomo, że ochrona i opieka kobiety ciężarnej jest kluczowa w procesie ciąży, dlatego w kolejnym artykule zostanie opisane na jakie konkretnie zachowania ciężarnej zwracać uwagę i jakie zachowania powinny nas zaniepokoić.

 

Czytaj więcej:

Pregoreksja jako jedno z zaburzeń odżywiania w ciąży – jak rozpoznać i leczyć? – mgr Paulina Pawełczyk

 

  1. Bator E, Bronkowska M, Ślepecki A, Biernat J: Anoreksja – przyczyny, przebieg, leczenie. Nowiny Lekarskie; 2011. 80. 3: 184- 191.
  2. Easter, Abigail & Bye, Amanda & Taborelli, Emma & Corfield, Freya & Schmidt, Ulrike & Treasure, Janet & Micali, Nadia. . Recognising the Symptoms: How Common Are Eating Disorders in Pregnancy?. European eating disorders review: the journal of the Eating Disorders Association; 2013. 21. 10.1002/erv.2229.
  3. Ehemke vel Emczyńska E, Babelska K, Czeronogrodzka- Senczyna A,: Znaczenie poradnictwa dietetycznego w prewencji ciąży. Nowiny Lekarskie; 2012. 81: 273-280.
  4. Mathieu J.:What is pregorexia. Journal of the American Dietetic Association; 2009. 976- 979.
  5. Mirghani HM, Hamud OA: The effect of maternal diet restric-tion on pregnancy outcome. Am J Perinatol; 2006. 23: 21–24.
  6. Pieczykolan A, Flis E, Bień A, Zaburzenia odżywiania, a ciąża. [online]. [przeglądany 14 września 2018 r.]. Dostępny w: http://www.pzp.umed.wroc.pl/pdf/2017/7/3/223.pdf
  7. Piszczatowska E., Krajewska- Kułak.: Pregoreksja- anoreksja kobiet ciężarnych. Pediatr Med Rodz 2017; 13(3): 363-367
  8. Wójciak R, Mojs E, Michalska M, Samulak D, Podejmowanie odchudzania w okresie ciąży, a poporodowe surowicze stężenia żelaza u kobiet- badanie wstępne. Probl Hig Epidemiol; 2013. 94(4). 893-896.
Pregoreksja jako jedno z zaburzeń odżywiania w ciąży – jak wygląda w teorii?

Pregoreksja jako jedno z zaburzeń odżywiania w ciąży – jak wygląda w teorii?

Co wiemy o pregoreksji?

Pregoreksja to jedno z zaburzeń odżywiania, które dotyka kobiety w ciąży, inaczej nazywana jest anoreksją ciążową. Po raz pierwszy usłyszeliśmy o niej w 2008 r. w Stanach Zjednoczonych. Początkowo termin ten zastosowany został w literaturze popularnonaukowej, a z czasem stał się przedmiotem pierwszych badań naukowych.

Pomimo braku badań populacyjnych, które pokazałyby dokładnie częstość występowania pregoreksji, warto zwrócić uwagę na badanie z 2013 roku, które przygląda się temu tematowi.

Interesujące są również wyniki dużo mniejszego, polskiego badania z tego samego roku. Autorzy również metodą kwestionariuszową przebadali 45 kobiet spodziewających się dziecka. 38% z nich deklarowało, że odchudzały się podczas ciąży.

Przytoczone powyżej dane pokazują, że sytuacja może okazać się dosyć poważna, dlatego nie można bagatelizować tego zjawiska.

 

Moda na szczupłą sylwetkę jedną z przyczyn zaburzeń odżywiania w ciąży

Choć wyżej wymienione stwierdzenie może wydawać się nieco kontrowersyjne, to takie doniesienia możemy spotkać w dostępnych artykułach naukowych poświęconych temu tematowi. W tekstach opisujących pregoreksję nie ma jednoznacznych danych wskazujących na konkretne przyczyny tego zaburzenia. Jednak istnieją pewne hipotezy i wyodrębnione grupy ryzyka.

 

Przyczyny pregoreksji możemy podzielić na :

  • psychologiczne,
  • społeczne.

 

Do przyczyn z grupy psychologicznej zalicza się między innymi zmieniający się w radykalnym tempie wygląd ciała kobiety, z którym nie może sobie ona poradzić. Przyczyn wystąpienia pregoreksji upatruje się również w zaburzeniach odżywiania jakich kobieta doświadczała przed ciążą. Już dziś wiadomo, że kobiety posiadające nieodpowiednie wzorce żywieniowe w młodości znajdują się w grupie wysokiego ryzyka. Warto również nadmienić, że ciąża sama w sobie nie może stać się przyczyną wystąpienia zaburzeń odżywiania oraz pregoreksji. Może jedynie pełnić rolę tak zwanego wyzwalacza, czyli stać się podłożem do ujawnienia objawów.

 

Przyczyn społecznych należy szukać w obecnych trendach wykreowanych przez otoczenie i media społecznościowe. Tutaj dużą rolę odgrywa Facebook i Instagram oraz presja społeczna na ekstremalnie szybki powrót do formy sprzed ciąży. Obecnie obserwujemy kobiety- celebrytki, które manifestują nienaganną sylwetkę zaraz po porodzie. Kobiety, które chcą dorównać „standardom” gotowe są zrobić wiele, aby jak najmniej przytyć podczas ciąży. W grupie ryzyka są również kobiety, wykonujące zawód, w którym szczupła i atrakcyjna sylwetka stanowi dużą wartość, jak np. modelki, piosenkarki, blogerki modowe.

 

Pregoreksja jakie niesie zagrożenia?

Obecnie wiadomo już, że choroba ta może być poważnym zagrożeniem zarówno dla kobiety w ciąży, jak i dla nienarodzonego dziecka. Zagrożenia te związane są w dużej mierze z ogromnymi niedoborami składników odżywczych, mineralnych i witamin jakie powstają  wskutek niedożywienia, głodzenia się oraz stosowania środków przeczyszczających.

 

Zagrożenia dla matki w ciąży:

  • nadciśnienie tętnicze,
  • ryzyko poronienia,
  • ryzyko przedwczesnego porodu,
  • ryzyko wystąpienia depresji poporodowej,
  • ryzyko konieczności wykonania cesarskiego cięcia,
  • późniejsze problemy z laktacją.

 

Zagrożenia dla dziecka:

  • niska masa urodzeniowa,
  • niski wynik w skali APGAR,
  • ryzyko wystąpienia wad rozwojowych oraz niedorozwoju narządów i organów.

 

Jak widać wszystkie komplikacje powstające na skutek pregoreksji są poważnym zagrożeniem dla rozwoju prawidłowej ciąży. Mogą też narażać zdrowie, a nawet życie nienarodzonego dziecka. Dlatego tak ważne jest szybkie rozpoznanie objawów i podjęcie leczenia.

 

Niepokojące symptomy, czyli na co warto zwrócić uwagę

Objawy samej pregoreksji są trudne do zdiagnozowania. Możemy je obserwować zarówno w zachowaniu i nastroju przyszłej mamy, jak i w zmianach dotyczących nawyków żywieniowych i diety. Warto pamiętać, że w grupie wysokiego ryzyka są kobiety, które przed ciążą doświadczały jakichkolwiek symptomów zaburzeń odżywiania.

Za objawy pregoreksji uznaje się:

  1. Stosowanie restrykcyjnych diet i głodzenie się.
  2. Wykonywanie ciężkich, nieodpowiednich dla kobiet w ciąży treningów.
  3. Częste kontrolowanie masy ciała.
  4. Przyjmowanie środków moczopędnych i przeczyszczających.

 

Jeżeli któryś z powyższych objawów zostanie przez nas zauważony u kobiety w ciąży, najlepiej zgłosić się do jej lekarza prowadzącego i opowiedzieć o tym, co nas niepokoi.  

 

Podsumowanie

Pregoreksja i inne zaburzenia odżywiania u kobiet w ciąży mogą nieść realne zagrożenie zarówno dla matki i przebiegu ciąży oraz być powodem problemów zdrowotnych u dziecka. Warto znać specyfikę tej choroby, aby móc jak najszybciej zareagować. Ponieważ wiadomo, że ochrona i opieka kobiety ciężarnej jest kluczowa w procesie ciąży, dlatego w kolejnym artykule zostanie opisane na jakie konkretnie zachowania ciężarnej zwracać uwagę i jakie zachowania powinny nas zaniepokoić.

 

Czytaj więcej:

Pregoreksja jako jedno z zaburzeń odżywiania w ciąży – jak rozpoznać i leczyć? – mgr Paulina Pawełczyk

 

  1. Bator E, Bronkowska M, Ślepecki A, Biernat J: Anoreksja – przyczyny, przebieg, leczenie. Nowiny Lekarskie; 2011. 80. 3: 184- 191.
  2. Easter, Abigail & Bye, Amanda & Taborelli, Emma & Corfield, Freya & Schmidt, Ulrike & Treasure, Janet & Micali, Nadia. . Recognising the Symptoms: How Common Are Eating Disorders in Pregnancy?. European eating disorders review: the journal of the Eating Disorders Association; 2013. 21. 10.1002/erv.2229.
  3. Ehemke vel Emczyńska E, Babelska K, Czeronogrodzka- Senczyna A,: Znaczenie poradnictwa dietetycznego w prewencji ciąży. Nowiny Lekarskie; 2012. 81: 273-280.
  4. Mathieu J.:What is pregorexia. Journal of the American Dietetic Association; 2009. 976- 979.
  5. Mirghani HM, Hamud OA: The effect of maternal diet restric-tion on pregnancy outcome. Am J Perinatol; 2006. 23: 21–24.
  6. Pieczykolan A, Flis E, Bień A, Zaburzenia odżywiania, a ciąża. [online]. [przeglądany 14 września 2018 r.]. Dostępny w: http://www.pzp.umed.wroc.pl/pdf/2017/7/3/223.pdf
  7. Piszczatowska E., Krajewska- Kułak.: Pregoreksja- anoreksja kobiet ciężarnych. Pediatr Med Rodz 2017; 13(3): 363-367
  8. Wójciak R, Mojs E, Michalska M, Samulak D, Podejmowanie odchudzania w okresie ciąży, a poporodowe surowicze stężenia żelaza u kobiet- badanie wstępne. Probl Hig Epidemiol; 2013. 94(4). 893-896.