Absolwent kilku kierunków SGGW w Warszawie, m.in. technologia żywności i żywienie człowieka. Posiada wiedzę ekspercką w wielu obszarach unijnego prawa żywnościowego.
Na co dzień doradca ds. prawa żywnościowego w IGI Food Consulting. Współpracuje z przemysłem, inspekcjami i środowiskiem akademickim w ramach szkoleń oraz projektów doradczych mających na celu:
Autor wielu publikacji branżowych, głównie na temat suplementów diety i żywności specjalnego przeznaczenia medycznego oraz znakowania i reklamy żywności.
Absolwent kilku kierunków SGGW w Warszawie, m.in. technologia żywności i żywienie człowieka. Posiada wiedzę ekspercką w wielu obszarach unijnego prawa żywnościowego.
Na co dzień doradca ds. prawa żywnościowego w IGI Food Consulting. Współpracuje z przemysłem, inspekcjami i środowiskiem akademickim w ramach szkoleń oraz projektów doradczych mających na celu:
Autor wielu publikacji branżowych, głównie na temat suplementów diety i żywności specjalnego przeznaczenia medycznego oraz znakowania i reklamy żywności.
Jedną ze znanych sentencji głoszonych przez Hipokratesa była: Niech pożywienie będzie twoim lekarstwem, a lekarstwo pożywieniem. Mędrzec zdziwiłby się zapewne po analizie obowiązujących przepisów prawa żywnościowego, które stanowią że: produkty lecznicze nie mogą być żywnością, żywności nie można przypisywać właściwości zapobiegania lub leczenia chorób ani też odwoływać się do takich właściwości.
Decyzje nabywcze konsumentów dotyczące środków spożywczych są wypadkową wielu różnych czynników (np. ekonomicznych, psychologicznych i społeczno-kulturowych). Powszechny dostęp do informacji na temat żywności zwiększa świadomość konsumentów, dzięki której rośnie zapotrzebowanie na konkretne informacje, w tym również dotyczące kraju lub miejsca pochodzenia oferowanej żywności.
Wprowadzenie na rynek UE żywności, która nie posiada znaczącej historii bezpiecznego stosowania w celach żywieniowych przed 15 maja 1997 r. musi być poprzedzone uzyskaniem zezwolenia wydawanego przez Komisję Europejską (KE). Należy przy tym pamiętać że: 1. historia znaczącego spożycia żywności w Unii, oznacza powszechną dostępność i stosowanie tej żywności w zwyczajowej diecie przez znaczącą liczbę osób: – historia stosowania wyłącznie jako składnik suplementów diety nie będzie wystarczająca do udokumentowania znaczącego spożycia w Unii, jeśli składnik ma zostać użyty w innym rodzaju żywności, – termin powszechnej dostępności nie obejmuje dowodów dotyczących na przykład sprzedaży wyłącznie w farmaceutycznych kanałach dystrybucji, 2. dokumentowanie historii bezpiecznego stosowania żywności nie powinno obejmować zastosowań innych niż żywieniowe ani tych, które wykraczają poza ramy normalnej diety.
Metal, drewno, szkło, papier i ceramika to tradycyjne materiały opakowaniowe żywności, które coraz częściej ustępują miejsca innowacyjnym opakowaniom z tworzyw sztucznych i materiałów wielowarstwowych (często łączonych z papierem i aluminium) oraz opakowaniom funkcjonalnym takim jak materiały aktywne i inteligentne. Branża materiałów opakowaniowych przeznaczonych do kontaktu z żywnością dostarcza coraz częściej pełnych innowacji produktów, które mają niezmiernie ważny wpływ zarówno na bezpieczeństwo żywności jak i jej atrakcyjność użytkową z punktu widzenia konsumentów.
Moda na wyróżnianie naturalnych cech dotyczy wszystkich rodzajów żywności. Odniesienia do naturalności najczęściej dotyczą marek i nazw środków spożywczych, często spotykane są także przy wyróżnieniach dotyczących naturalności składników, metod produkcji oraz cech organoleptycznych określonej żywności (np. kolor, smak). Naturalny w rozumieniu konsumentów oznacza najczęściej: bez dodatków, w tym bez konserwantów i bez sztucznych barwników – za to barwiony składnikami owocowymi lub warzywnymi, minimalnie przetworzony, taki który zgodnie z przepisami nie zawiera wykazu składników lub w skład którego wchodzą wyłącznie składniki, które mogą być określane mianem naturalnych.
Innowacyjność w branży spożywczej dotyczy wielu czynników. Zależnie od tego czy mamy do czynienia z profesjonalistą czy konsumentem, dla jednych innowacje będą utożsamiane na przykład z wykorzystaniem dotychczas niestosowanych surowców, opakowań lub nowych technologii, dla drugich innowacją będzie nowy smak znanego już produktu, wyższa jakość lub szczególne walory zdrowotne. Rosnące zainteresowanie prozdrowotnym stylem życia i ciekawość rozwijana przez dynamicznie zmieniające się trendy żywieniowe to ważne czynniki, które pobudzają konsumentów do poszukiwania nowych środków spożywczych. W konsekwencji powyższego ważną grupą działań innowacyjnych w branży spożywczej stają się nowe surowce o atrakcyjnych cechach żywieniowych i technologicznych oraz nowe technologie produkcji i przetwórstwa mające wpływ na jakość żywności.
Termin „informacje na temat żywności” w rozumieniu prawa żywnościowego oznacza informacje dotyczące określonego środka spożywczego jakie udostępniane są konsumentowi finalnemu za pośrednictwem etykiety, innych materiałów towarzyszących lub innych środków, włączając nowoczesne narzędzia technologiczne lub przekaz ustny (art. 2 pkt 2 lit. a, rozporządzenia 1169/2011).
Składniki odżywcze w rozumieniu prawa żywnościowego to białko, węglowodany, tłuszcz, błonnik, sód, witaminy i składniki mineralne oraz substancje, które należą do jednej z tych kategorii lub stanowią jej składniki (art. 2 ust. 2 lit. s, rozporządzenia 1169/2011).
Alergeny muszą być uznawane przez przedsiębiorstwa spożywcze za ważny element systemu zarządzania bezpieczeństwem żywności, ponieważ mogą stanowić realne zagrożenie dla wrażliwych grup konsumentów. Rutyną powinno być określanie w zakładach przemysłu spożywczego, które alergeny mogą wystąpić w konkretnym produkcie lub grupie produktów. Powinna być również przyjmowana odpowiednia strategia zapobiegania np. zanieczyszczeniom krzyżowym.
Suplementy diety zawierające witaminy, składniki mineralne oraz ich mieszaniny stanowią blisko 50% produktów tej kategorii dostępnych na rynku Unii Europejskiej. Na poziomie unijnym zasady dotyczące stosowania tych substancji określa Dyrektywa 2002/46/WE w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do suplementów diety.
