Narodowe Centrum Edukacji Żywieniowej logo
Wyszukiwarka
Węglowodany w diecie sportowca

Węglowodany w diecie sportowca

Do tej grupy makroskładników zaliczamy głównie substancje pochodzenia roślinnego takie jak glukoza i jej polimery (skrobia i maltodekstryna), fruktoza, sacharoza (dwucukier zbudowany z glukozy i fruktozy) oraz laktoza i wchodząca w jej skład galaktoza. Z wyjątkiem laktozy, wszystkie wymienione węglowodany pochodzą z produktów roślinnych. Aczkolwiek nieistotne żywieniowo ilości glukozy znajdują się w mięsie i podrobach w postaci glikogenu.

Wspomniany glikogen jest polimerem glukozy, który budową przypomina skrobię, a konkretnie jednen z jej rodzajów – amylopektynę. Ten węglowodan o rozgałęzionej strukturze jest magazynem energii w mięśniach i wątrobie. Ważne jest, że glikogen zgromadzony w mięśniach jest źródłem energii tylko dla mięśni w których się znajduje. Nie ma możliwości by zawarta w nim glukoza została uwolniona do krwi i stała się źródłem energii dla innych tkanek. Inaczej jest z glikogenem wątrobowym. Ten może być uwalniany do krwioobiegu i służy do utrzymywania właściwego poziomu glukozy we krwi. Zawartość glikogenu w mięśniach wynosi od 300 do 600 g, a w wątrobie 80 – 100 g. Rano, po całonocnym poście, zapasy glikogenu wątrobowego są niskie i wynoszą około 20 g. Sprawia to, że utrzymanie prawidłowego poziomu glukozy we krwi jest trudniejsze. Dlatego wiele osób źle się czuje, kiedy nie zje śniadania lub idzie na trening na czczo.

 

Dieta wysokotłuszczowa czy wysokowęglowodanowa?

Obecnie wielu entuzjastów zdobywa dieta wysokotłuszczowa, która ma dawać przewagę w sporcie. Jej zwolennicy argumentują, że zapasy glikogenu są niewielkie (około 2000 kcal zgromadzonej energii) i nie wystarczają na kilkugodzinny wysiłek, natomiast tkanka tłuszczowa może dostarczyć w zasadzie nieograniczonych ilości energii – u szczupłej osoby (15% tkanki tłuszczowej) to około 80 000 kcal. Jeśli jednak przyjrzymy się temu bliżej to okaże się, że węglowodany są ważne dla sportowców ponieważ są jedynym paliwem, które może dostarczać energii przez dłuższy czas i przy wysokiej intensywności. Tłuszcze rzeczywiście mogą być dobrym źródłem energii dla mięśni, ale jedynie przy wysiłku o umiarkowanej intensywności (około 60% VO2max). Przy wyższych intensywnościach tempo pozyskiwania energii z tłuszczu jest zbyt wolne, żeby zapewnić stały dopływ energii. Dlatego eksperci odradzają dietę wysokotłuszczową u większości sportowców.

 

Jakie jest zapotrzebowanie na węglowodany?

Sportowcom zaleca się dietę w której zawartość węglowodanów może dochodzić do 10-12 g/kg masy ciała. Trzeba przy tym pamiętać, że znakomita większość amatorów, a nawet wiele osób zawodowo trenujących nie ma aż takiego zapotrzebowania na węglowodany. Jednocześnie zbyt wysokie spożycie węglowodanów będzie prowadzić do przyrostu masy ciała. Dlatego ustalono następujące stopnie zapotrzebowania na węglowodany:

  • Niskie – treningi umiejętności lub bardzo lekki trening: 3 – 5 g/kg
  • Umiarkowane – 1 godzina intensywnego treningu dziennie: 5 – 7 g/kg
  • Wysokie – od 1 do 3 godzin intensywnego treningu dziennie: 6 – 10 g/kg
  • Bardzo wysokie – od 4 do 5 godzin intensywnego treningu dziennie: 8 – 12 g/kg

 

Dla osób, które nie trenują zawodowo poziom pierwszy i drugi będą w większości przypadków wystarczające. Za  każdym razem ilość węglowodanów powinna być dostosowana do energetyczności diety i powinny one dostarczać od 40 do 70% energii w diecie.

 

Skąd brać węglowodany?

Głównym źródłem węglowodanów w zdrowiej diecie są owoce, produkty zbożowe i niektóre warzywa. Częstym, ale niezbyt zdrowym źródłem węglowodanów są słodzone napoje i słodycze. Natomiast w diecie sportowców węglowodany często pochodzą też z odżywek węglowodanowych (żeli, proszków do rozpuszczania i napojów izotonicznych). Takie produkty mądrze zastosowane – szczególnie w czasie wysiłku –  są użytecznym źródłem węglowodanów. Należy być jednak ostrożnym, ponieważ w ten sposób łatwo dostarczyć organizmowi zbyt dużo energii.

  1. Jeukendrup AE, Gleeson M. Sport Nutrition: An Introduction to Energy Production and Performance. Human Kinetics; 2010.
  2. Thomas DT, Erdman KA, Burke LM. American College of Sports Medicine Joint Position Statement. Nutrition and Athletic Performance. Med Sci Sports Exerc. 2016;48(3):543-568. doi:10.1249/MSS.0000000000000852.
Nadzwyczajna moc orkiszu

Nadzwyczajna moc orkiszu

Moc pszenicy orkiszowej znana była już w starożytności

Istnieją różnorodne tradycyjne nazwy orkiszu: orkisz pszenny, pszenica orkisz, szpelc, pszenica św. Hildegardy czy dziki jęczmień. Pszenica orkiszowa (Triticum spelta L.) jest jedną z najstarszych odmian zbóż, a historia jej uprawy sięga czasów starożytnych. Już w tamtym czasie dostrzeżono jej zalety i właściwości prozdrowotne. Wyroby z pszenicy orkiszowej były głównym składnikiem posiłków dla zawodników igrzysk olimpijskich i gladiatorów. Zauważono, że po spożyciu żywności z jej udziałem, wydajność organizmu sportowców była znacznie lepsza. Sportowcy odczuwali mniejsze zmęczenie podczas wysiłku, większą wolę walki i łatwiej znosili ból, co przekładało się na lepsze wyniki sportowe.

W średniowieczu natomiast cenne właściwości orkiszu rozpowszechniła św. Hildegrda z Bingen, żyjąca w XII wieku. Na podstawie obserwacji uzdrowicielki zaistniała „dieta orkiszowa”, która była planem żywieniowym skierowanym dla osób zmagającymi się m.in. ze schorzeniami przewodu pokarmowego czy problemami skórnymi. W jej zapiskach, pszenica orkiszowa jest wyodrębniona jako jeden z głównych pokarmów uzdrawiających obok ciecierzycy i kopru.

 

 

Cenne wartości odżywcze pszenicy orkiszowej

Pszenica orkiszowa cechuje się wyższą zawartością białka, tłuszczu (w tym nienasyconych kwasów tłuszczowych), błonnika pokarmowego oraz niższą wartością energetyczną w porównaniu do pszenicy tradycyjnej. Ziarno orkiszu dostarcza około 12,5-19,5% łatwiej strawnego białka o większej wartości biologicznej. Wynika to z większego udziału warstwy aleuronowej w ziarnie orkiszu, która stanowi rodzaj magazynu substancji odżywczych. Dodatkowo walory żywieniowe tego zboża podnosi większa zawartość aminokwasów egzogennych (czyli tych, których nasz organizm nie wytwarza), głównie lizyny, leucyny, izoleucyny i treoniny.

Pszenica orkiszowa jest bogatym źródłem niezbędnych kwasów tłuszczowych. Dominują w niej nienasycone kwasy tłuszczowe, z czego ok. 50% stanowi kwas linolowy, a przeszło 20% kwas oleinowy. Frakcja lipidowa zawiera także fitosterole oraz więcej witamin rozpuszczalnych w tłuszczach (A, D, E) i kwasu eikozapentaenowego  (EPA) w stosunku do pszenicy zwyczajnej. Aktywność przeciwutleniająca witaminy E w ziarnach orkiszu jest o 30% wyższa niż w pszenicy zwyczajnej.

Orkisz to także doskonałe źródło włókna pokarmowego. Zawiera go znacznie więcej niż tradycyjna pszenica. W zależności od odmiany orkiszu, zawartość włókna pokarmowego w jego ziarnach waha się od 10,5% do 14,9% w suchej masie, natomiast w pszenicy zwyczajnej wartość ta jest mniejsza niż 10%. Włókno pokarmowe wykazuje korzystny efekt fizjologiczny dzięki jego fermentacji i wytwarzaniu krótkołańcuchowych kwasów tłuszczowych (SCFA). Pszenica orkiszowa to również dobre źródło mikro- i makroelementów. Zawiera większe ilości cynku, miedzi, potasu i selenu niż pszenica zwyczajna.

 

Komu zalecane są produkty z pszenicy orkiszowej

Pszenica razowa orkiszowa może wykazywać korzystne działanie w leczeniu dietetycznym pacjentów ze stwierdzoną dysbiozą jelitową, nadwagą i otyłością, cukrzycą typu 2 czy zaparciami ze względu na znaczną ilość błonnika pokarmowego, jaką zawiera w swoim składzie. Mikroflora jelit tworzona jest przez zarówno dobre, jak i złe bakterie jelitowe. Spożywanie produktów bogatych w błonnik pokarmowy (np. na bazie orkiszu) powoduje namnażanie się korzystnej mikroflory jelitowej, która zmniejsza ilość chorobotwórczych bakterii odpowiadających za pogorszenie zdrowia. Troska o prawidłowy stan flory jelitowej stanowi najlepszy sposób zapobiegania wielu chorobom.

Spożywanie produktów o większej zawartości błonnika wydłuża czas poczucia sytości i sprzyja lepszej kontroli masy ciała. Żywność pochodząca z całych ziaren zbóż obniża ryzyko chorób sercowo-naczyniowych (CVD). Badania przeprowadzone w ostatnich latach wzmocniły tę obserwację i udowodniono w nich odwrotną zależność między przyjmowaniem pokarmów pełnoziarnistych (w tym m.in. produktów z orkiszu), a zmniejszeniem liczby incydentów sercowo-naczyniowych. Ostatnio grupa ekspertów ze Skandynawii opublikowała badanie, które potwierdza, że spożywanie średnio 2,5 porcji dziennie produktów zbożowych pełnoziarnistych wiąże się z  niższym o 21% ryzykiem incydentów sercowo-naczyniowych u osób dorosłych.

Prozdrowotne właściwości otrąb orkiszowych z kolei polegają na zmniejszaniu odkładania się złogów cholesterolowych w postaci kamieni żółciowych. Orkisz ogranicza działanie wolnych rodników opóźniając procesy starzenia się. Otręby orkiszowe zawierają aż 26 rodzajów steroli obniżających poziom cholesterolu we krwi. W orkiszu znajduje się także rodanid – naturalny czynnik wzrostu komórek nerwowych, krwi, tkanek kostnych oraz ciał odpornościowych. Wspomaga on układ immunologiczny działając na zasadzie naturalnego antybiotyku.

 

Kwas fitynowy w orkiszu – czy powinniśmy się go bać?

W przypadku zbóż często zwraca się uwagę na substancje antyodżywcze w nich występujące, m.in. kwas fitynowy. Kwas fitynowy należy do składników, które w znaczny sposób mogą przyczyniać się do ograniczenia wykorzystania składników odżywczych z pożywienia. Jednak warto pamiętać, że kwas fitynowy pełni rolę przeciwutleniacza pomocniczego i wzmacnia działanie innych przeciwutleniaczy. Prawidłowo zbilansowana dieta i stosowanie różnych metod obróbki kulinarnej takiej jak moczenie, kiełkowanie, fermentacja  z udziałem bakterii kwasu mlekowego, pozwala na znaczne zmniejszenie kwasu fitynowego w pszenicy orkiszowej.

 

Pszenica orkiszowa a gluten

Pszenica orkiszowa cechuje się lepiej przyswajalnym glutenem niż jest to w przypadku tradycyjnej pszenicy, ponieważ glutenina i gliadyna występują w innych proporcjach. Orkisz nie jest zalecany osobom cierpiącym na celiakię i alergię na gluten. Istnieją jednak przesłanki do spożywania tego zboża przez osoby ze stwierdzoną nieceliakalną nadwrażliwością na gluten, przez mniejszą zawartość białek glutenowych i ilość fruktanów (fruktooligosacharydów), co może znacznie zmniejszyć pojawienie się dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego.  Kwestia ta pozostaje jednak sprawą indywidualną i jak dotąd nie ma podstaw naukowych, aby orkisz traktować jako „zboże bezpieczne” dla wszystkich pacjentów uczulonych na białka glutenowe.

 

Czytaj więcej:

Przeciwnowotworowe działanie kwasów tłuszczowych

Błonnik – cudowny regulator

Piramida Zdrowego Żywienia i Aktywności Fizycznej

 

  1. Cacak-Pietrzak  G., Gondek E.,  Jończyk K., Porównanie struktury wewnętrznej  oraz właściwości przemiałowych ziarna orkiszu i pszenicy zwyczajnej z uprawy ekologicznej, Zeszyty Problemowe Postępów Nauk Rolniczych nr 574, 2013, 3–104,
  2. Duker Freuman T., Do You Have a Gluten Intolerance or Not? Try the Spelt Litmus Test, https://health.usnews.com/health-news/blogs/eat-run/articles/2016-03-24/do-you-have-a-gluten-intolerance-or-not-try-the-spelt-litmus-test, 24.03.2016, (dostęp: 3.12.2017)
  3. Escarnot E., Jacquemin J.M., Agneessens r., Paquot m.,Comparative study of the content and profiles of macronutrients in spelt and wheat, a review, Biotechnology, Agronomy, Society and Environment, 2012, 16(2), 243-256,
  4. Frolich W., Aman P., Tetnes  I., Whole grain foods and health – a Scandinavian perspective, Journal Food & Nutrition Research, 2013; 57: 10.3402/fnr.v57i0.18503,
  5. HodbergL i in.  Is Spelt Wheat Toxic to Those with Celiac Disease? Journal of Pediatric Gastroenterology and Nutrition. 2000; Sep;31(3):321,
  6. Mignolet E. i in. Spelt (Triticum aestivum ssp. spelta) as a source of breadmaking flours and bran naturally enriched in oleic acid and minerals but not phytic acid,  Journal of Agricultural and Food Chemistry, 2005, 53; 7, 2751-2759,
  7. Najewski A., Pszenica Orkisz Ozima 2015. Wyniki doświadczeń odmianowych., Centralny Ośrodek Badania Odmian Roślin Uprawnych, Słupia Wielka, 2015, 4-8,
  8. Radomski G., Bać A., Mierzejewska S.,  Ocena porównawcza wartości wypiekowej mąki pszennej i orkiszowej, Inżynieria Rolnicza, 2007, 11:369-374,
  9. Rożnowski J., Kłosowska J., Polzer P., Żywieniowe i prozdrowotne znaczenie pszenicy orkisz (Triticum spelta L.), Borgis, Postępy Fitoterapii, 2015; (16)1: 45-49,
  10. Sawicka B., Krochmal-Marczak B., Pszenica orkiszowa (Triticum aestivum ssp. pelta) jako alternatywa dla gospodarstwa ekologicznego. [w:] cz. II. Wyd. PSW JPII w Białej Podlaskiej, 2012, s.344-357,
  11. Thorup A.C.,  Gregersen S., Jeppesen P.B., Ancient Wheat Diet Delays Diabetes Development in a Type 2 Diabetes Animal Model, The Review of Diabetic Studies, 2014, 11(3): 245–257,
  12. Zhang B.,  Zhao Q., , Guo W., Bao W., Wang X., Association of whole grain intake with all-cause, cardiovascular, and cancer mortality: a systematic review and dose-response meta-analysis from prospective cohort studies, European Journal of Clinical Nutrition, 2017 Nov 1. doi: 10.1038/ejcn.2017.149.
Ile węglowodanów w diecie osób z cukrzycą typu 2?

Ile węglowodanów w diecie osób z cukrzycą typu 2?

Liczba osób chorych na cukrzycę (świadomych choroby i nieświadomych) w Polsce w 2013 roku wynosiła 2,73 mln. 2,17 mln to osoby leczone, natomiast pozostałe 26% osób z cukrzycą to osoby nieświadome swej choroby, a więc nieleczone. U 85-95% pacjentów z cukrzycą występuje cukrzyca typu 2.

Niepokojący jest także fakt, że liczba osób w naszym kraju ze stanem przedcukrzycowym, który jest bardzo silnym czynnikiem ryzyka rozwoju cukrzycy typu 2, jest podobna lub nawet wyższa od liczby osób z cukrzycą.

Profilaktyka i leczenie cukrzycy

Wskazówką do opracowywania materiałów edukacyjnych dotyczących profilaktyki i leczenia cukrzycy są wytyczne Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego (PTD), opracowywane corocznie, od 2005 roku. Najnowsze zostały przedstawione w dokumencie „Zalecenia kliniczne dotyczące postępowania u chorych na cukrzycę, 2017. Stanowisko Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego”.

W Zaleceniach PTD na rok 2017 w wybranych rozdziałach, w tym w rozdziale dotyczącym zalecanej diety, wprowadzono odniesienie do zasad medycyny opartej na faktach (EBM, Evidence–Based Medicine ), wskazując poziom dowodów naukowych.

Zalecenia dietetyczne podane przez PTD są cenną wskazówką dla lekarzy diabetologów, ale także dla lekarzy innych specjalności, w tym lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej, dietetyków, pielęgniarek, edukatorów diabetologicznych przy edukowaniu pacjentów w kwestii zalecanej im diety.

PTD podaje, że: „nie ma diety uniwersalnej dla wszystkich pacjentów z cukrzycą. Optymalne dla chorego proporcje makroskładników powinny być ustalane indywidualnie z uwzględnieniem wieku, aktywności fizycznej, obecności powikłań cukrzycy, schorzeń dodatkowych”.

Węglowodany w diecie osoby z cukrzycą typu 2

W Zaleceniach PTD 2017 zwrócono uwagę, że aktualnie brakuje wystarczających dowodów naukowych na ustalenie jednej, optymalnej ilości węglowodanów w diecie chorych na cukrzycę i podano różne zakresy udziału węglowodanów w diecie dla różnych grup pacjentów.

Aktualne podejście do zawartości węglowodanów w diecie w Zaleceniach PTD 2017 jest następujące:

  • udział węglowodanów w diecie powinien wynosić około 45% całkowitej ilości energii,
  • udział węglowodanów może być większy i może dochodzić do 60% energii, jeśli ich źródłem są produkty o niskim indeksie glikemicznym (IG) i dużej zawartości błonnika,
  • wysoki udział węglowodanów w kaloryczności diety powinien być także elementem diety  pacjentów cechujących się bardzo dużą aktywnością fizyczną,
  • niższa niż 45% podaż kalorii pochodzących z węglowodanów, czyli mieszcząca się w zakresie 25-45% może być czasowo (!!!) zalecana u chorych o niewielkiej aktywności fizycznej, u których możliwości jej zwiększenia są ograniczone (np. ze względu na współistniejące schorzenia),
  • jako największe źródło węglowodanów zaleca się pełnoziarniste produkty zbożowe, zwłaszcza o niskim indeksie glikemicznym (<55 IG),
  • pacjenci powinni ograniczyć do minimum żywność zawierającą węglowodany łatwo przyswajalne, w tym cukry dodane,
  •  nie zaleca się fruktozy jako zamiennika cukru. Dzienne spożycie fruktozy nie powinno przekraczać 50 g,
  •  ze względu na korzystny wpływ błonnika pokarmowego na stężenie glukozy we krwi po posiłku, jego zawartość w diecie powinna wynosić około 25-50 g na dobę lub 15-25 g/1000 kcal. Szczególnie zalecane frakcje błonnika pokarmowego to frakcje rozpuszczalne w wodzie np. pektyny, beta-glukany.

PTD podkreśla, że chorzy na cukrzycę powinni być zachęcani do przestrzegania zasad prawidłowego żywienia skierowanych do osób zdrowych. Są one przedstawione przez ekspertów Instytutu Żywności i Żywienia w formie Piramidy Zdrowego Żywienia i Aktywności Fizycznej oraz 10 Zasad Zdrowego Żywienia.

PTD podaje także, że „pomimo różnych poglądów dotyczących idealnych proporcji makroskładników pokarmowych (czyli białek : tłuszczów : węglowodanów) złotym standardem w leczeniu cukrzycy u pacjentów wymagających redukcji masy ciała pozostaje nadal dieta o obniżonej zawartości węglowodanów”.

Dowiedz się więcej: przeczytaj inne nasze artykuły na temat cukrzycy i insulinooporności

  1. Cichocka A.: Nowości w zaleceniach dietetycznych Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego (PTD) 2017 dla pacjenta z cukrzycą typu 2. Gabinet Prywatny, 2017, t. 24, nr 4’17, (254): 21-29.
  2. Cichocka A.: Praktyczny poradnik żywieniowy w odchudzaniu oraz profilaktyce i leczeniu cukrzycy typu 2 i chorób sercowo-naczyniowych. Wyd. Medyk, Warszawa, 2016, 1-408.
  3. Cichocka A.: Dieta DASH w teorii i zastosowaniu. Wyd. Medyk, Warszawa, 2017, 1-230.
  4. Czupryniak L.: Praktyczne możliwości zapobiegania cukrzycy u osób ze stanem przedcukrzycowym. Diabet. Klin. 2014; 3, 6: 256-262.
  5. http://www.nursing.com.pl/Aktualnosci_Diagnoza_stanu_zdrowia_Polakw_wedug_NATPOL_2011_1006.html
  6. IDF Diabetes Atlas – Seventh Edition, 2015, www.idf.org.
  7. IDF Diabetes Atlas –Sixth Edition, 2013, www.idf.org.
  8. Jarosz M.: Piramida Zdrowego Żywienia i Aktywności Fizycznej. w: Dietetyka, żywność, żywienie w prewencji i leczeniu, Red. naukowy Jarosz Mirosław, Instytut Żywności i Żywienia, Warszawa, 2017, s. 93-97.
  9. Jarosz M., Białkowska M.: Otyłość. w: Dietetyka, żywność, żywienie w prewencji i leczeniu, Red. naukowy Jarosz Mirosław, Instytut Żywności i Żywienia, Warszawa, 2017, s. 356-365.
  10. Jarosz M., Rychlik E.: Normy żywienia. Tabele zbiorcze. w: Dietetyka, żywność, żywienie w prewencji i leczeniu, Red. naukowy Jarosz Mirosław, Instytut Żywności i Żywienia, Warszawa, 2017, s. 35-61.
  11. Jarosz M. (red.): Normy żywienia dla populacji polskiej – nowelizacja. IŻŻ, Warszawa, 2012, www.izz.waw.pl.
  12. Kłosiewicz-Latoszek L.: Cukrzyca. w: Dietetyka, żywność, żywienie w prewencji i leczeniu, Red. naukowy Jarosz Mirosław, Instytut Żywności i Żywienia, Warszawa, 2017, s. 366-377.
  13. Nowicka G.: Składniki pokarmowe i ich fizjologiczne znaczenie. w: Dietetyka, żywność, żywienie w prewencji i leczeniu, Red. naukowy Jarosz Mirosław, Instytut Żywności i Żywienia, Warszawa, 2017, s. 71-79.
  14. Szostak W.B., Cichocka A.: Dieta śródziemnomorska w profilaktyce i leczeniu chorób układu krążenia i cukrzycy. Wyd. Medyk, Warszawa 2015, 1-151.
  15. Wittek A., Sokalski B., Grzeszczak W. Strojek K.: Prevalence of diabetes and cardiovascular risk factors of industrial area in southern Poland. Exp. Clin. Endocrinol. Diabetes 2009; 117: 350-353.
  16. Zalecenia kliniczne dotyczące postępowania u chorych na cukrzycę, 2017. Stanowisko Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego.: Diabet. Klin. 2017; t. 3, supl. A: A1-A81.
  17. Zdrojewski T., Strojek K.: Rozpowszechnienie cukrzycy w Polsce w 2013 r. – Pierwsze kom-pletne i wiarygodne opracowanie. Analizy Komitetu Zdrowia Publicznego PAN. Materiał na konferencję prasową w dn. 9.03.2016.