Narodowe Centrum Edukacji Żywieniowej logo
Wyszukiwarka
Owoce w cukrzycy – jeść czy nie jeść?

Owoce w cukrzycy – jeść czy nie jeść?

W odpowiedzi na to pytanie pomocne będą wskazówki dotyczące zasad diety dla osób z cukrzycą, które przedstawione zostały w dokumencie: „Zalecenia kliniczne dotyczące postępowania u chorych na cukrzycę, 2018. Stanowisko Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego (PTD)”.

Jak podaje PTD: „nie ma diety uniwersalnej dla wszystkich pacjentów z cukrzycą. Optymalne dla chorego proporcje węglowodanów, białka i tłuszczu powinny być ustalane indywidualnie z uwzględnieniem wieku, aktywności fizycznej, obecności powikłań cukrzycy, schorzeń dodatkowych.”

Składnikiem żywności, który w największym stopniu wpływa na stężenie glukozy we krwi u osób z cukrzycą są węglowodany, a owoce zawierają duże ilości węglowodanów.

W Zaleceniach PTD zwrócono uwagę, że brak jest wystarczających dowodów naukowych na ustalenie jednej, optymalnej ilości węglowodanów w diecie chorych na cukrzycę i podano różne zakresy udziału węglowodanów w diecie dla różnych grup pacjentów − od 25% do 60% całkowitej ilości energii, ale najczęściej zaleca się około 45%.

Ponadto w Zaleceniach podano, że należy ograniczać spożycie fruktozy – a owoce są bogate w ten cukier – i jednocześnie osobom z cukrzycą zalecono spożywanie produktów zawierających dużo błonnika pokarmowego, w szczególności zaś frakcji błonnika pokarmowego, czyli frakcji rozpuszczalnych w wodzie np. pektyny i beta-glukany – a wiele owoców jest bogatym źródłem w pektyny.

 

Za owocami przemawia nie tylko to, że zawierają błonnik rozpuszczalny (pektyny), ale dostarczają antyoksydantów (przeciwutleniaczy), czyli witamin antyoksydacyjnych C, E i beta-karotenu oraz flawonoidów, a także folianów i potasu. Natomiast przeciwko owocom przemawia fakt, że zawierają dużo cukrów, które szybko i w znacznym stopniu podwyższają stężenie glukozy we krwi u osób z cukrzycą.

 

 

Aby kontrolować ilość spożywanych owoców dobrym sposobem jest włączanie ich do różnych potraw, np. do surówek warzywnych. Łatwiej nam wtedy ustalić ilość owoców, którą dodajemy do danej potrawy i zjeść tylko tę przygotowaną porcję. Jeśli zaś owoce stoją w salaterce często sięgamy po nie nawet nie zdając sobie sprawy, że zjedliśmy już np. pół kilograma śliwek, czy winogron, a tym bardziej truskawek czy czereśni, na które wiosną czekamy z takim utęsknieniem.

 

Należy przy tym pamiętać, że zdecydowanie niewskazane są dla osób z cukrzycą owoce suszone, kandyzowane, w syropie i inne owoce z dodatkiem cukru.

 

Dobrą alternatywą dla owoców są warzywa, gdyż zawierają wszystkie takie same witaminy i składniki mineralne jak owoce, a wiele warzyw zawiera również błonnik rozpuszczalny. Przy tym wszystkim warzywa zawierają znacznie mniej węglowodanów niż owoce.

 

 

  1. Zalecenia kliniczne dotyczące postępowania u chorych na cukrzycę 2018.
  2. Stanowisko Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego
Metody oceny insulinooporności

Metody oceny insulinooporności

 

Klamra metaboliczna

Bezpośrednią metodą, którą uznaje się za złoty standard oznaczania wrażliwości tkanek na insulinę, jest tzw. klamra metaboliczna. Zazwyczaj stosuje się ją do celów naukowych. Klamra metaboliczna polega na pomiarze ilości glukozy potrzebnej do utrzymania stałej glikemii (tzn. stałego stężenia glukozy we krwi) przy podawaniu pacjentowi przez 120 minut insuliny dożylnie. W trakcie badania insulinę podaje się ze stałą szybkością, tak aby utrzymać jej stężenie we krwi wynoszące ok. 100 µj./ml, tj. powyżej podstawowego stężenia na czczo.

Po osiągnięciu stanu równowagi, w warunkach tak uzyskanej doświadczalnie hiperinsulinemii, wytwarzanie insuliny przez komórki β trzustki jest zablokowane, zużycie glukozy w tkance mięśniowej i tłuszczowej zwiększone, a jej wątrobowe wytwarzanie – zahamowane. Jednocześnie pacjent otrzymuje dożylny wlew roztworu glukozy ze zmienną szybkością, przy wykonywanych co 5 minut oznaczeniach glikemii, tak aby utrzymać prawidłowe stężenie glukozy we krwi.

W stanie równowagi, przy zahamowaniu wątrobowego wytwarzania glukozy i braku wahań glikemii, szybkość wlewu glukozy jest równa szybkości jej wychwytu przez tkanki, co odzwierciedla wrażliwość tkanek na insulinę. Im mniejsze jest zużycie glukozy w tkankach, tym większa insulinooporność tkanek. Szybkość wlewu glukozy i jej tkankowego zużycia wyrażona jest w mg/min na kg masy ciała lub m2 powierzchni ciała  i – jak już wspomniano – jest wskaźnikiem wrażliwości tkanek na insulinę. Przyjmuje się, iż insulinooporność należy rozpoznać przy wartości poniżej 4,7–4,9 mg/min/kg. 

 

Test tolerancji insuliny

Do metod bezpośrednich należy również test tolerancji insuliny. Jednorazowo podaje się dożylnie insulinę w dawce 0,1 j./kg mc., a następnie dokonuje się pomiarów stężeń glukozy w surowicy krwi. U osób z insulinoopornością spadek stężenia glukozy we krwi jest nieznaczny, w przeciwieństwie do osób insulinowrażliwych, u których stężenie glukozy spada do wartości 50% glikemii wyjściowej.

 

Badanie stężenia insuliny lub C-peptydu

W praktyce klinicznej stosuje się prostsze, pośrednie metody oceny insulinooporności. Oznacza się w nich między innymi stężenie insuliny (stężenie insuliny na czczo nie powinno być większe niż 12 µj./ml) lub C-peptydu na czczo. Peptyd C, wydzielany w ekwimolarnych ilościach z insuliną, odzwierciedla czynność wydzielniczą komórek β trzustki, w związku z czym wyniki oznaczeń stężenia obu tych substancji we krwi dostarczają tej samej informacji.

Zwiększone stężenie insuliny lub peptydu C na czczo jest pośrednim wskaźnikiem insulinooporności, ale tylko wtedy, gdy zachowana jest czynność wydzielnicza komórek β. U osób z insulinoopornością i kompensacyjnie zwiększonym wydzielaniem insuliny jest to zjawisko przejściowe. W miarę wyczerpywania rezerw wydzielniczych komórek β, w upośledzonej tolerancji glukozy i cukrzycy typu 2, stężenie insuliny / peptydu C na czczo przestaje odzwierciedlać wrażliwość tkanek na insulinę.

Ponadto, w rozpoznawaniu insulinooporności można oceniać relację glikemii do insulinemii na czczo, a także wykonuje się doustny lub dożylny test obciążenia glukozą z oceną glikemii i insulinemii.

 

Czytaj więcej:

Insulinooporność a zespół metaboliczny – charakterystyka i diagnostyka, mgr Aleksandra Cichocka

 

 

 

 

 

Aktywność fizyczna w insulinooporności

Aktywność fizyczna w insulinooporności

 

Co się dzieje w organizmie osoby z insulinoopornością?

Za insulinooporność odpowiedzialne są głównie komórki mięśni szkieletowych, tłuszczowe oraz wątroby. Objawem niewłaściwej reakcji tych narządów na insulinę jest upośledzenie pobierania i wykorzystania glukozy przez mięśnie oraz nasilenie rozkładu tłuszczu zapasowego (lipoliza) w komórkach tłuszczowych i w efekcie zwiększone uwalnianie kwasów tłuszczowych do krwi. Z kolei nieprawidłowa reakcja komórek wątroby na insulinę powoduje zmiany w metabolizmie węglowodanów i lipidów, w efekcie których są one w większych ilościach uwalniane do krwi. Zatem w insulinooporności zmniejsza się tkankowe zużycie glukozy i tłuszczów w komórkach, podczas gdy równolegle zwiększa się ilość tych związków we krwi, prowadząc do groźnych w skutkach: hiperglikemii, hiperinsulinemii i hiperlipidemii.

Uważa się, że wrażliwość komórek na insulinę warunkowana jest zarówno przez czynniki genetyczne (w około 50%), jak i środowiskowe (niewłaściwa dieta prowadząca do nadwagi i otyłości, zwłaszcza trzewnej oraz brak aktywności fizycznej).

 

Do najważniejszych czynników żywieniowych, które mogą sprzyjać rozwojowi insulinooporności należą:

  • nieprawidłowa liczba i wielkość posiłków,
  • niejedzenie śniadań,
  • niedostateczne spożycie błonnika,
  • nadmierne spożycie tłuszczu (szczególnie nasyconych kwasów tłuszczowych i izomerów trans nienasyconych kwasów tłuszczowych (czytaj więcej: Niebezpieczne tłuszcze trans),
  • potraw smażonych,
  • napojów słodzonych i słodyczy,
  • alkoholu.

 

Wymienione błędy żywieniowe sprzyjają gromadzeniu się większej ilości tkanki tłuszczowej w organizmie, co wiąże się z powiększeniem rozmiarów komórek tłuszczowych (adipocytów). Im te komórki są większe, tym więcej produkują i uwalniają do krwi substancji sprzyjających niewłaściwej odpowiedzi komórek na działanie insuliny (m.in. IL-6, TNF-α, leptyny, wisfatyny).

 

Aktywność fizyczna jest jednym z ważniejszych czynników regulujących metabolizm węglowodanów w organizmie.

Wynika to z faktu szczególnego znaczenia tej grupy związków organicznych w metabolizmie energetycznym komórek mięśniowych. Wykazano, że niezależnie od intensywności i czasu trwania wysiłku fizycznego jego wykonanie w głównej mierze uzależnione jest od zasobów węglowodanowych organizmu. Podczas pracy komórki mięśni korzystają zarówno z glukozy zmagazynowanej w ich wnętrzu w postaci glikogenu, jak również z glukozy dopływającej do mięśni z wątroby. Z uwagi na duże zapotrzebowanie mięśni na energię pochodzącą z węglowodanów oraz na ich udział w składzie ciała, mięśnie w ogromnym stopniu decydują o stężeniu glukozy we krwi, a tym samym o wielkości produkcji insuliny w organizmie. 

W piśmiennictwie przytaczanych jest wiele dowodów na to, że regularne wykonywanie ćwiczeń fizycznych powoduje obniżenie stężenia glukozy we krwi oraz poprawę wrażliwości komórek na insulinę. Wiąże się to przede wszystkim z korzystnym wpływem aktywności fizycznej na redukcję masy ciała. Zmniejszenie masy ciała, a zwłaszcza ilości trzewnej tkanki tłuszczowej, sprzyja poprawie tolerancji glukozy. Uważa się, że za efekt ten odpowiedzialny jest przede wszystkim wywołany ćwiczeniami i redukcją masy ciała spadek wydzielania insuliny przez trzustkę.

Wykazano, że niemal każdy wysiłek, z wyjątkiem wysiłków krótkotrwałych o małej intensywności, obniża stężenie insuliny we krwi. Tak więc spadek insuliny obserwuje się podczas wysiłków o umiarkowanej intensywności, wysiłków submaksymalnych oraz po wysiłkach siłowych. Dowiedziono poza tym, że zwiększanie intensywności wysiłku powyżej umiarkowanej jedynie w niewielkim stopniu przyczynia się do zwiększenia redukcji stężeń insuliny we krwi, przy tym samym czasie trwania wysiłku. Natomiast wydłużanie czasu trwania wysiłku jest istotnym czynnikiem nasilającym spadek stężenia tego hormonu we krwi.

Przyjmuje się, że szczególnie ważne w zapobieganiu i leczeniu insulinooporności są wysiłki o charakterze tlenowym (aerobowym). W tego rodzaju wysiłkach zasadniczym źródłem energii stają się trójglicerydy dopływające do pracujących mięśni z podskórnych i przede wszystkim trzewnych komórek tłuszczowych. Jak już wspomniano, zmniejszenie ilości trzewnej tkanki tłuszczowej poprawia tolerancję glukozy. Ważnym mechanizmem, poprzez który trening wytrzymałościowy zwiększa wrażliwość tkanek na insulinę, jest także poprawa unaczynienia włókien mięśniowych. Dzięki temu komórki mają łatwiejszy dostęp do hormonu, co pozwala im sprawniej pobierać glukozę z krwi. Tego rodzaju wysiłki, a więc spacery, pływanie czy jazda na rowerze są zatem przede wszystkim zalecane pacjentom diabetologicznym, również ze względu na korzystne zmiany zachodzące w układzie krążenia. Warto dodać, że powinny to być wysiłki o umiarkowanej intensywności, trwające 30-40 minut, aby nie doszło do znaczącego spadku stężenia glukozy we krwi z powodu nadmiernego obciążenia organizmu pracą.

 

Czytaj więcej:

Aktywność fizyczna a redukcja masy ciała u kobiet i mężczyzn

  1. Dubé JJ, Amati F, Toledo FGS, Stefanovic-Racic M, Rossi A, Coen P, Goodpaster BH. Effects of weight loss and exercise on insulin resistance, and intramyocellular triacylglycerol, diacylglycerol and ceramide. Diabetol 2011, 54(5), 1147-1156
  2. Gibała M, Janowski G. Wpływ stylu życia na zapobieganie oraz przebieg cukrzycy. Piel Zdr Publ 2016, 6(1), 63-67
  3. Gilis-Januszewska A, Szurkowska M, Gołąb G i wsp. Zmiany metaboliczne towarzyszące redukcji tkanki tłuszczowej brzusznej trzewnej i podskórnej u pacjentów z nowo rozpoznaną cukrzyca typu 2. Diabetol Pol 2005, 12, (1), 38-42
  4. Kavouras SA, Panagiotakos DB, Pitsavos C i wsp. Physical activity, obesity status, and glycemic control: the ATTICA study. Med Sci Sports Exerc 2007, 39, 606-611
  5. Prior SJ, Blumenthal JB, Katzel LI i wsp. Increased skeletal muscle capillarization after aerobic exercise training and weight loss improves insulin sensitivity in adults with IGT. Diab Care 2014, 37, 1469-1475

 

Cukrzyca – w liczbach. Czy powinniśmy się bać?

Cukrzyca – w liczbach. Czy powinniśmy się bać?

Niestety – mimo licznych działań profilaktycznych – liczba zachorowań systematycznie rośnie. Cukrzyca jest chorobą cywilizacyjną. Często bywa konsekwencją rozwoju gospodarczego oraz urbanizacji, które prowadzą do niepożądanych zmian w stylu życia, takich jak nieracjonalna dieta (szczególnie dodatni bilans energetyczny) czy zmniejszona aktywność fizyczna, a w konsekwencji nadmierna masa ciała, która jest silnym czynnikiem ryzyka cukrzycy.

U około 90% chorych na cukrzycę typu 2 stwierdza się nadwagę lub otyłość. Należy podkreślić, że cukrzyca jest powodem wielu komplikacji zdrowotnych, które negatywnie rzutują nie tylko na jakość życia, ale również zwiększają śmiertelność. Leczenie cukrzycy, jak i jej powikłań zdrowotnych, to znaczne obciążenie finansowe systemu opieki zdrowotnej w wielu krajach na świecie.

 CZY WIESZ, ŻE…

  • co 11 dorosły na świecie ma zdiagnozowaną cukrzycę,
  • 1 na 4 osoby powyżej 60. roku życia w Polsce ma stwierdzoną cukrzycę,
  • co 6 sekund umiera osoba z powodu cukrzycy i jej konsekwencji,
  • liczba osób na świecie chorujących na cukrzycę wzrosła z 108 mln w 1980 roku, do 422 mln w 2014 roku,
  • całkowita liczba osób chorujących na cukrzycę na świecie zwiększyła się ponad 3,5-krotnie w ciągu ostatnich 35 lat,
  • Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) prognozuje, że do 2030 roku cukrzyca będzie siódmą z najczęstszych przyczyn zgonów na świecie,
  • konwencjami zdrowotnymi cukrzycy mogą być: retinopatia, nefropatia, zmiany miażdżycowe.

 

Światowa epidemia

Statystyki biją mocno na alarm. W ciągu ostatnich lat notuje się systematyczny wzrost częstości występowania cukrzycy oraz innych przewlekłych chorób niezakaźnych, tj. otyłości, chorób układu krążenia czy nowotworów złośliwych. W 2013 r., 8,3% populacji osób pełnoletnich chorowało na cukrzycę (372,2 mln). Rok później liczba ta zwiększyła się do 8,5%, co odpowiadało 381,2 mln. Prognoza na rok 2035 to jeszcze większy wzrost zachorowań na cukrzycę – 8,8%, czyli aż 591,9 mln osób będzie dotkniętych cukrzycą.

W 2015 roku cukrzyca była bezpośrednią przyczyną 1,6 mln zgonów. Kraje, w których aktualnie odnotowuje się największy odsetek zachorowań na cukrzycę, to Chiny, Indie oraz USA. Według prognoz, te same kraje będą najbardziej obciążone cukrzycą w 2030r. Szczegółowe informacje ilustruje poniższa tabela.

 

Tabela. Kraje o największym stopniu zachorowalności na cukrzycę.

2013

 

2030

Kraj

Zachorowalność

 

Kraj

Zachorowalność

Chiny

98,4 mln

 

Chiny

142,7 mln

Indie

65,1 mln

 

Indie

109 mln

USA

24,4 mln

 

USA

29,7 mln

Brazylia

11,9 mln

 

Brazylia

19,2 mln

Rosja

10,9 mln

 

Meksyk

15,7 mln

Meksyk

8,7 mln

 

Indonezja

14,1 mln

Indonezja

8,5 mln

 

Egipt

13,1 mln

Niemcy

7,6 mln

 

Pakistan

12,8 mln

Egipt

7,5 mln

 

Turcja

11,8 mln

Japonia

7,2 mln

 

Rosja

11,1 mln

 

 

Zagrożenie w kraju

Polska, jak wiele innych krajów, również zmaga się z problemem cukrzycy. Przeprowadzone w 2002 roku badania NATPOL pokazały, że 5,6% populacji naszego kraju w wieku od 18 do 94 roku życia, chorowało na cukrzycę. Wyniki te potwierdziło badanie WOBASZ, przeprowadzone w latach 2002-2005, według którego, cukrzycę typu 2 w populacji polskiej stwierdzono u 7% mężczyzn i 6% kobiet, w wieku 20-74 lat. Badanie z roku 2013, prowadzone pod kierownictwem prof. Tomasza Zdrojewskiego, odnotowało 2,17 mln osób chorujących na cukrzycę (1,22 mln kobiet oraz 0,96 mln mężczyzn), co stanowi 5,6% łącznej liczby mieszkańców Polski. Współczynnik chorobowości wyniósł 4466 na 100 tys. mieszkańców.

Jeśli pod lupę weźmiemy podział administracyjny Polski, to procentowo najczęściej na cukrzycę chorowali mieszkańcy woj. śląskiego (6,5%), łódzkiego (6,4%), opolskiego (6,2%) oraz dolnośląskiego (6,0%). Najniższą częstość występowania cukrzycy odnotowano w województwach: podkarpackim (4,6%) oraz podlaskim (4,8%).

Niestety prognozy na przyszłość są dość pesymistyczne dla naszego kraju. Przewiduje się, że do 2030 roku ponad 10% populacji polskiej będzie chorowało na cukrzycę. Musimy pamiętać, że wraz ze wzrostem zachorowań na cukrzycę rośnie liczba osób, które mają powikłania zdrowotne istotnie wpływające na jakość i długość życia. Jeden na dwóch pacjentów z cukrzycą typu 2 ma już widoczne oznaki powikłań cukrzycy.

Czy jest rozwiązanie?

Liczne badania potwierdzają, że zmiana stylu życia związana z dietą opartą na Zasadach Zdrowego Żywienia oraz regularną aktywnością fizyczną to niezmiernie istotne narzędzie w walce z cukrzycą. Pozwala zmniejszyć ryzyko zachorowania oraz redukuje zagrożenia związane jej powikłaniami. Promocja zdrowego sposobu żywienia i zwiększenie aktywności fizycznej to podstawowa metoda nie tylko profilaktyki, ale również leczenia cukrzycy.

 

Infografika: Cukrzyca – konsekwencje zdrowotne i sposoby zapobiegania

Literatura:

  1. Instytut Żywności i Żywienia zaleca. Cukrzyca. Zapobieganie i leczenie. Porady lekarzy i dietetyków. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa, 2007
  2. Kłosiewicz-Latoszek L.: Cukrzyca. [w]: Jarosz M. (red.): Praktyczny Podręcznik Dietetyki.
  3. Guariguataa L., Whitingb D.R., Hambletonc I., Beagleya J., Linnenkampa U., Shawd J. E.: Global estimates of diabetes prevalence for 2013 and projections for 2035, Diabetes Research and Clinical Practice, 103, 2, 2014, 137-149

 

  1. https://doi.org/10.1016/j.diabres.2013.11.002
  2. http://www.who.int/mediacentre/factsheets/fs312/en/
  3. http://mojacukrzyca.pl/dane-o-cukrzycy-w-polsce/
  4. http://www.keizp.pan.pl/index.php?option=com_content&view=category&id=34&Itemid=51&limitstart=5
  5. http://cukrzycapolska.pl/cukrzyca/statystyki/
Cukrzyca – epidemia XXI wieku

Cukrzyca – epidemia XXI wieku

Cukrzyca, szczególnie typu 2, jest jedną z najczęściej występujących chorób cywilizacyjnych. Na jej powstanie mają ogromny wpływ nieprawidłowa dieta i siedzący tryb życia.

Jeśli zwalczymy otyłość, wyeliminujemy problem cukrzycy – twierdzi prof. dr hab. Mirosław Jarosz, dyrektor Instytutu Żywności i Żywienia (IŻŻ). – Prawidłowa dieta w walce z cukrzycą ma kluczowe znacznie.

– Opracowaliśmy skuteczne narzędzia do walki z otyłością – mówi prof. Jarosz. – W ramach kilkuletniego projektu „Zapobieganie nadwadze i otyłości oraz chorobom przewlekłym poprzez edukację społeczeństwa w zakresie żywienia i aktywności fizycznej”, znanego szerzej pod hasłem Zachowaj Równowagę, opracowaliśmy pierwszy kompleksowy program, który wskazuje właściwy kierunek działań w skutecznej walce z nadwagą i otyłością. Należy pamiętać, że otyłość to nie tylko defekt estetyczny, lecz przede wszystkim groźna choroba i główna przyczyna wielu innych chorób, takich jak: cukrzyca typu 2, choroby układu sercowo-naczyniowego (udar mózgu, nadciśnienie tętnicze), nowotwory złośliwe (rak jelita grubego, sutka, gruczołu krokowego) czy kamica żółciowa.

Nadwaga i otyłość to obecnie największe zagrożenie zdrowotne na świecie. Według niedawno opublikowanych prognoz WHO epidemia otyłości będzie w kolejnych latach szybko narastać – także w Polsce. Polska awansowała do niechlubnej czołówki najbardziej otyłych populacji w Europie. Z problemem nadmiernej masy ciała zmaga się już blisko 60 proc. dorosłych Polaków, a drastyczny wzrost otyłości obserwuje się także u dzieci i młodzieży. Co zatem możemy i powinniśmy zrobić, aby powstrzymać falę otyłości?

Lekarze i dietetycy ostrzegają przed  lekceważeniem nadwagi i otyłości, zwłaszcza u dzieci i młodzieży. Podkreślają, że dzięki długofalowym, prowadzonym na ogólnopolską skalę działaniom skierowanym do całego społeczeństwa IŻŻ znalazł odpowiedź na to pytanie.

− Realizowany przez nas projekt pokazuje, że dobrze prowadzona, kompleksowa edukacja społeczna – wspierana przez konkretne działania skierowane do kobiet w ciąży, dzieci i młodzieży, osób z nadmierną masą ciała oraz ogółu konsumentów – to najlepszy sposób na ograniczenie występowania nadwagi i  otyłości.

Wiedza na temat szkodliwych skutków nadmiernej masy ciała powinna być przekazywana jak największej liczbie osób. O problemie nadwagi i otyłości trzeba stale rozmawiać, ponieważ jest to ogromne zagrożenie zdrowotne, z którego konsekwencji, niestety, nie wszyscy zdają sobie sprawę −  twierdzi prof. M. Jarosz.

Jadłospis dla osoby z cukrzycą

W leczeniu cukrzycy olbrzymie znaczenie ma odpowiednia dieta. Naukowcy Instytutu Żywności i Żywienia opracowali siedem prostych zaleceń żywieniowych, które mogą pomóc chorym na cukrzycę typu 2.

Osoba z cukrzycą musi myśleć o tym, co je. Trzeba wypracować sobie schematy, zdobyć wiedzę o reakcjach swojego organizmu. Nie jest to jednak dieta polegająca jedynie na samych ograniczeniach. To najzdrowszy sposób żywienia, jaki może sobie podarować człowiek. Stosując ją, robimy dla swojego organizmu to, co najlepsze. – mówi mgr inż. Aleksandra Cichocka, specjalistka ds. żywienia w chorobach dietozależnych z Instytutu Żywności i Żywienia. – W diecie osoby z cukrzycą należy zwracać uwagę na węglowodany, ich udział powinien wynosić ok. 45 proc. całkowitej ilości energii. Należy ograniczyć tłuszcze nasycone, zawarte głównie w tłuszczach zwierzęcych. Zachęcamy pacjentów, aby uwzględniali w swojej diecie ryby, jedli często warzywa, najlepiej surowe. W spożywaniu owoców należy zachować duży umiar, ponieważ zawierają one znaczne ilości cukru – dodaje A. Cichocka.

W IŻŻ opracowaliśmy siedem prostych zaleceń żywieniowych mogących pomóc chorym na cukrzycę typu 2. Są one zgodne ze stanowiskiem Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego i Światowej Federacji Diabetologicznej.

Światowy Dzień Walki z Cukrzycą to również Dzień Seniora. W Polsce przybywa seniorów. O tym, że nasze społeczeństwo starzeje się bardzo szybko, świadczą najnowsze prognozy demograficzne. Według wyliczeń GUS, w 2050 r. osoby w wieku poprodukcyjnym stanowić już będą 32,7 proc. społeczeństwa. Troska o zdrowie osób w starszym wieku powinna znaleźć się więc w centrum zainteresowania zdrowotnego. Dlatego też tej tematyce poświęcony będzie III Narodowy Kongres Żywieniowy.

Pamiętajmy, że już w fazie życia płodowego dziecka rozwijają się predyspozycje do rozwoju chorób układu sercowo-naczyniowego, miażdżycy, udaru i chorób degeneracyjnych układu nerwowego (choroby Alzheimera czy demencji). Dlatego tak ważne jest prawidłowe odżywianie się kobiet w ciąży i walka z otyłością i nadwagą wśród dzieci i młodzieży – podkreśla prof. M. Jarosz. – Zdrowe dziecko, to zdrowy senior w przyszłości.